Одвреме-навреме, се случува нешто што ги потресува дури и најсериозните научни умови, нешто што не се вклопува во учебниците или клиничките протоколи. Ова е приказна за едно такво чудо – за девојка која била отпишана, за млад човек кој само сакал да биде близок со
„Ми треба некој да го сакам“, напишал Мика Антиќ , поет кој бил во состојба длабоко да разбере што срцето не знае да каже . Љубовта, рекол тој, не е луксуз – таа е неопходност. И додека непоправливите романтичари секогаш ќе веруваат дека вистинската љубов има моќ да помести планини, да излечи она што медицината не може, реалноста честопати нè учи поинаку. Љубовта, сама по себе, не може секогаш да биде штит против болеста, болката и смртта. Или е можно?
Еден човек, доктор, научник и рационалист по вокација, ја потресе таа дилема засекогаш со својата животна приказна. Тој не пишуваше песни, не веруваше во бајки, но во својата канцеларија, меѓу тешки книги и сложени дијаграми на кардиоваскуларниот систем, чуваше доказ дека љубовта навистина може да го освои она што изгледа невозможно.
Во тегла, меѓу книги и медицински уверенија – срце кое сакаше
Професорот Владимир Андреевич Алмазов , еден од најпочитуваните руски кардиолози и пионер во областа на лекувањето на срцевите заболувања, секогаш велел дека медицината не може да постои без сочувство, без човечност. Тој бил брилијантен хирург, доктор на науки, основач на познатиот Научно-истражувачки кардиолошки центар во Санкт Петербург. Но, она по што студентите го паметат не била само неговата стручност, туку и необична тегла во неговата ординација.
Во него – срцето, зачувано во формалдехид. Органите во стаклени садови не се невообичаени во лекарските ординации, но ова не беше какво било срце. Студентите ја гледаа оваа необична изложба во тишина, прашувајќи се чие срце е тоа и зошто има посебно место во ординацијата на еден од најпознатите експерти за срцеви заболувања.
И тогаш Алмазов ќе ја започнеше својата приказна. Не зборуваше често за тоа. Само со оние што знаеја да слушаат не само со ушите, туку и со срцето. И секој пат кога ќе го изговореше името на Марина, погледот му омекнуваше.
Љубовта како последна надеж
Во педесеттите години од минатиот век, додека бил млад студент по медицина во тогашниот Ленинград (денешен Санкт Петербург), на клиниката била донесена девојка – Марина. Имала едвај дваесет години, а дијагнозата била немилосрдна – субакутен бактериски ендокардитис. Во тоа време, без антибиотици какви што ги знаеме денес, таа дијагноза била речиси смртна пресуда. Инфекцијата го изела нејзиното срце. Треската не се смирувала, крвните тестови биле катастрофални, а професорите не можеле а да не го почувствуваат крајот.
Младиот практикант Сергеј влезе во собата. Тој не дојде да ја спаси. Тој дојде да учи, да набљудува. Но, во моментот кога неговите очи се сретнаа со очите на Мери, се случи нешто чудно – нешто што ниедна медицинска литература не можеше да го објасни. Неговото срце забрза, а таа, уморна пациентка, се насмевна за прв пат.
Од тој ден, секое утро и вечер, Сергеј доаѓаше. Не како доктор, туку како некој што само сакаше да биде таму. ѝ носеше книга, цвеќе од болничкиот двор, утешен збор. И најважно од сè – надежен поглед.
Медицински феномен или чудо на љубовта?
Она што се случи во следните денови ги запрепасти дури и најискусните професори. Марина, и покрај сите очекувања, почна да се опоравува. Температурата почна да паѓа. Нејзиното срце – физичкото, мачено и рането – почна да заздравува. Застанаа пред нејзината врата, ги набљудуваа резултатите. Немаше логично објаснување.
Закрепнувањето беше бавно, но упорно – како љубовта што се разви меѓу Марина и Сергеј. Кога ја напушти болницата, остана со восхит, фасцинација… и млад доктор кој повеќе не се сомневаше во моќта на срцето.
Се венчаа. Живееја долго и скромно. Имаа две деца. А кога прославија 25 години брак – таканаречената сребрена свадба – ги поканија сите лекари што ја лекуваа, и оние што еднаш без надеж ја потпишаа нејзината листа за отпуштање.
Последна желба
Годините поминаа. Марина остаре, но никогаш не се раздели од Сергеј. А кога дојде нејзиниот крај, имаше само една желба – нејзиното срце, кое некогаш беше на работ на смртта, да биде зачувано во Медицинскиот институт. Не како реликвија, туку како потсетник. За да не заборават лекарите дека медицината, покрај знаењето, бара и емоција. За да не се изгуби дури ни најтешкиот случај, ако некој сака, ако некој верува, ако некој остане.
Професорот Алмазов ја исполни таа желба. Нејзиното срце беше зачувано – не како патолошки примерок, туку како симбол. И секој пат кога студент ќе погледнеше во таа тегла, ја слушаше приказната за Марина. И разбираше дека не е доволно да се знае анатомијата на срцето. Мора да го познавате и да го слушате.
Завештание на професорот Алмазов
Доктор Владимир Алмазов, кој почина во 2001 година, остави зад себе повеќе од 500 научни трудови, бројни иновации во областа на кардиологијата, но и приказна што не може да се најде во ниту една медицинска книга. Кај неа, лекот не беше фармацевтски производ, туку нежен збор, поглед, допир и вера.
Затоа што понекогаш, најмоќниот лек не е во шишето. Туку во човекот кој сака. И во срцето кое знае како да одговори на љубовта.