Наместо капи и апостолки, некои патници во куферите пакуваат вреќи со црвени пиперки, шишиња домашно масло и стари престилки. Луѓето ги нарекуваат туристи од ајвар.
Додека повеќето туристи се упатуваат кон Грција кон крајот на летото за да фатат уште неколку сончеви зраци пред есента да затропа на вратата, на границите на Балканот се одвива тивка, но сè побројна кулинарска миграција. Наместо капи и апостолки, овие патници пакуваат вреќи со црвени пиперки, шишиња домашно масло и стари престилки во своите куфери. Луѓето ги нарекуваат туристи ајвар.
Можеби ќе ве интересира.
Дестинации
Небојша од Ниш дошол од своето омилено српско одморалиште РАЗОЧАРАН: Нема лекар, нема превоз, сè е скапо, гужва на плажа, а потоа ќерката
Меѓу нив е и Душанка (68) од Лесковац, жена која го претвори својот одмор во вистинска работна парадна мисија.
„Не одам на море да лежам на сонце. Сонцето само ми ги отекува нозете, а не ме интересира сладолед од фстаци. Не сакам да пливам. Ме интересира ајвар. И точка“, ја започнува својата приказна Душанка, решителна и весела пензионерка која во соседството е позната како првата соседка која „знае кога пиперката е готова по мирис“, ја започнува својата приказна.
Нејзиниот одмор, кој формално се нарекува „семеен одмор во Грција“, всушност е „експедициска ајварска експедиција“ за неа. Секоја година, на крајот на август, додека нејзините внуци избираат костими за капење и се подготвуваат за Инстаграм авантури од плажа, Душанка прави список: 20 килограми лесковачки пиперки – дебели, црвени, месести. „Нема Грк што би ми продал бледи пиперки. Нивните се како да се искапани повеќе отколку што пораснале“, вели тој низ смеа.
Тој внимателно го пакува својот скапоцен зеленчук во вреќи, го покрива со крпи и го става во куфери. „Нека автобусот се запре, но пиперката мора да ја премине границата“, вели сериозно.
Откако пристигнале во станот, додека семејството се распослало на плажата и ги полнеле социјалните мрежи со слики од плиткото море, баба Душанка ставила престилка, вадела чајник од чантата и тргнала да ја уреди импровизираната кујна на терасата.
„Првиот ден – печам. Вториот – лупам. Третиот – пржам. Секој ден мешам, мешам, па повторно мешам. Рацете ми се црвени, косата ми е леплива, кошулата ми е влажна, но срцето ми е полно. Гледам во тоа тенџере и знам дека правам нешто значајно. Поентата не е да се сликам со коктел, туку да отворам тегла во зима и да кажам: „Овој ајвар е направен со ветерот од Егејот.““
За разлика од просечниот турист, Душанка не бара луксуз или релаксација. Нејзиното најголемо задоволство е чувството дека е корисна. И додека другите ја гледаат со восхит, таа само мавта со раката.
„Кој не ме разбира, не ме познава. Кој знае, знае колку сум домаќинка и колку внимавам на секој денар. Ако веќе плаќаме за струјата за станот, зошто да не ја искористиме за нешто корисно ?
Веќе некое време нејзината ќерка се обидува да ја убеди да прави ајвар дома, во дворот, како што прави „целиот нормален свет“. Но, Душанка има своја филозофија.
„Не е тоа тоа. Јас сум навикнат да комбинирам убаво и корисно со грчките браќа. Лето и зима. Ако секој од нашите пензионери работеше така, каде ќе завршевме?“
Ајвар со мирис на море, сонце покрај шпоретот и насмевка на баба покрај шпоретот на терасата од станот – тоа е сликата што останува. Одмор за паметење, според една српска домаќинка.