Сепак, една грешка може скапо да го чини
Порано многу девојки од северот на Албанија се омажија за мажи од кај нас, а многумина мислат дека ваквите случаи денес се ретки, речиси невозможни. Меѓутоа, Марко пред неколку години решил да ја најде својата сродна душа надвор, поточно во Албанија.
Не одеше сè како што треба, бидејќи Марко мораше да исполни одредени критериуми. За да купи Албанка, млад човек мора да купи златен ланец, прстен и одело, а Милуновиќ откри зошто е тоа така.
– Отидов неколку пати во Скадар , гледав девојки, ниту една не ме привлекуваше, па ме прашаа каква жена барам. Не барав жена за врска, туку за брак. Имав 46 години кога ја запознав Магнола, но жената што преведуваше на албански рече дека имам 36. За среќа, изгледам помладо, па лесно ми поверуваа – изјави Марко.
Сепак, една грешка може скапо да ве чини.
– Дури по три месеци, кога живеевме долго време, Магнола во мојот пасош виде дека сум роден во 66-та, а не во 76-та. Па потоа и се јавила на мајка си и и рекла: „Мајко, тој има 46 години, може да ми биде татко“ – откри Марко.
Мањола брзо се вклопила во околината, имала добри односи со жителите од селото.
Марко додава дека кога слушнале дека се оженил за Албанка, рекле: „Па зошто Албанка?“, но подоцна се се смирило. Во селата има претежно постари луѓе, а оние мажи кои остануваат неженети тешко наоѓаат жена која сака да живее на село. Тешко им е да се одлучат за Албанка, прво поради нејзината националност, а второ поради парите што му ги даваат на кој ќе му најде жена.
– Во Албанија одите три пати, првиот пат кога ќе се сретнете. Ако се сакате, тогаш направете го следниот состанок. На втората средба доаѓаш кај неа на кафе, оставаш 50 евра под шолјата, тоа е албански обичај, мајката на идната сопруга го зема. Потоа одите во градот со неа, нејзината мајка и преведувачот. Таму купуваш костум за млад човек, златно синџирче и прстен (бидејќи и тоа им е обичај), подоцна се враќаш дома на ручек, па можеш да одиш – вели Марко за албанските обичаи.
За време на третата сура, во нивниот ресторан се одржува свадба. Албанците инсистираат на тоа. На нивните свадби нема класични коли и трубачи, како кај нас, а младоженецот купува венчаница.
Нашите се скапи, Албанките се поскромни
Марко вели дека Албанките се прости жени, сакаат исто како нашите девојки, а на оние што велат дека бракот со нив е скапо, Марко вели дека и нашите девојки се „скапи“, а Албанките се многу поскромни. Ним им е важно мажот да е добар, да не ја малтретира сопругата, да не сакаат изневерување. Тие се тип што кога еднаш ќе заминат, никогаш не се враќаат.
– Разводот им е срам, па внимаваат во чија куќа влегуваат. Кога се договоривме да се венчаме, братот на Магнола дојде да види каде живеам. Не им е гајле за пари, јас немам кола, одиме со автобус, ама нејзе не и пречи. Можам да и купам патики за 1.000 денари, нема да се лути – вели Марко и открива дека и тие имаат своја тарифа, но поефтино можеш да поминеш ако се трудиш доволно.
– Цената се движи од 3.000 до 5.000 евра, а како ќе поминете зависи од вас. Има мажи кои велат „најди ми жена, не барам цена“, возат кола, имаат убава куќа – секако дека плаќаат цело богатство. Тие илјадници евра не одат кај семејствата на тие девојки, како што многумина мислат, туку кај овие посредници кои ти наоѓаат жена – објаснува Марко.
Кога се дозна, Марко добил барања да се оженат мажи за Албанки, многумина мислеле дека е лесно и дека секој може да ги ожени, но тој уверува дека е сосема спротивно.
– Проблемот со Албанките е што луѓето мислат дека секој може да се ожени со нив. Така ме контактираат мажите над 60 години, барајќи од мене да им најдам жена, за да не бидат сами. На кого да му понудам пензионер, ни на оние со секакви мажи – заклучува Марко