Преку оваа искрена приказна, станува јасно дека епископот Атанасиј бил жив пример на христијанска љубов, посветеност и милост.
Животот и делата на владиката Атанасиј Јевтиќ можат да ја вратат вербата во животот на секој човек, на сите оние кои имале можност да го запознаат. Неговата посветеност, љубов и грижа за луѓето беа очигледни преку бројните гестови, кои влијаеа на животите на оние на кои им помагаше.
Д-р Санда Рашковиќ-Ивиќ , во своето сведочење, расветлува еден посебен момент од 1991 година, кога ја доживеала љубовта и посветеноста на епископот на начин кој вечно ќе и остане во сеќавање.
„… Еве, да ви кажам за моето искуство со владиката Атанасије. Тоа беше далечната 1991 година, кога работев во болницата „Лаза Лазаревиќ“ како млад лекар од одделението. Имав еден пациент кој беше Ром по националност, тој беше монах. Боледувал од тешка форма на параноична психоза, не сакал да јаде ниту да пие ништо – мислел дека го трујат. Му дадовме IV, тој ги извади. Му дадовме цевка за хранење и тој ја извади – не сакаше ништо.
А, еден ден – да речеме, два дена по неговото примање – портирот ми кажува дека епископот од Вршац-банат е долу кај вратарот. Слетувам надолу.
Тој вели: Дојдов да го видам тој пациент.
– И носи торба со портокали во раката. Секако, се качив со него на третиот кат, каде што лежеше болниот. Владиката дојде во неговата соба, го погали по главата и го фати за рака. Им ја дадов мојата канцеларија. И, почна да му лупи портокали на отец Сава и секое парче да го преполови – изеде пола, половина му даде на отец Сава, цело време галејќи го по главата и објаснувајќи му дека Бог го чува.
И, тоа не траеше само еден ден, тоа траеше три недели. Владиката доаѓаше секој ден, некаде, па кон крајот на нашето работно време – околу два попладне – го нахрани тој сиромав, болен монах. А, сите нè научи што е Љубов, што е посветеност. И на крајот, веќе немаше потреба да се става туба или инфузија – доволни беа само лековите, а монахот Сава јадеше.
Уште еднаш видов толкава татковска љубов кај владиката Атанасиј и тогаш тој ги носеше, извртувајќи ја мантијата, коските на жртвите од масакрот, коските на децата, велејќи: еве, јас немав деца и ќе го носам ова. ковчег со коските на децата за да може сонцето да ги загрее. – Тоа го кажа со толку многу љубов. И тој Сава се однесуваше со голема љубов, грижа и почит. Сите учевме од него и беше вистински благослов од Бога да го запознаеме, да го запознаеме и да бидеме околу него…“
Сведочењето на д-р Санда Рашковиќ-Ивиќ за владиката Атанасиј Јевтиќ ја осветлува силата на љубовта и посветеноста што овој свештеник ги носеше во своето срце. Неговата несебична грижа за болните и маргинализираните, како и длабоката почит кон секое човечко суштество оставија неизбришлива трага во животот на оние кои ја имаа привилегијата да го познаваат.