Кога бил млад, лекарите му ги ампутирале двете нозе поради смрзнатини, но како што вели тој останал со силни раце со кои го хранел семејството и ги пратил децата на училиште.
Скрил Пљакиќ од далечното село Врапче кај Тутин, животот не го разгалил, но овој храбар човек гордо се издигнал од сите неволји како победник и е најдобар пример за победа над себе и својот хендикеп.
– Беше зима 1982 година кога имав шеснаесет години. Почнав на училиште низ ѓубрето и снегот, оддалеку го видов покривот на училиштето, но никогаш не стигнав до него. Тоа беше прв пат да доцнам на училиште. Почувствував малку топлина низ целото тело и заспав во снегот. Така ме најдоа учениците во снежните наноси, не знам ни колку време поминав таму, но пристигнаа да ме спасат – ја започнува приказната Хидо за РИНУ.
После тоа почнале да му се отвораат рани на нозете, а потоа едната и другата нога биле ампутирани. Помеѓу двете операции се оженил со Бајрамка и добил ќерка, а по неколку години уште една. Тоа беше првпат да се исплаши од својот хендикеп.
-Се плашев како ќе го прехранам семејството, не знаев што да правам. Но, немав време за очај, морав да го прехранам семејството. Едно утро и реков на жена ми да ми подготви свечено одело и кошула, се пошегував дека и таа треба да ми ги подготви чевлите за да можам да одам на интервју за работа. Оттогаш се чини дека добив неверојатна сила и станав. Следното утро отидов на раце во соседното село и работев. Собрав две полни кофи со печурки и така ги заработив првите пари. После тоа редовно одев да берам печурки, лековити билки, да сечкам дрва и да сечам дрва. Сето тоа го правев само со две раце, бидејќи немам нозе. На почетокот луѓето не веруваа дека ќе успеам, но подоцна сите го прифатија тоа – вели овој херој.
Благодарение на големиот хуманитарец од Нови Пазар, Хидо Муратовиќ и новинарот Миро Ниќифоровиќ, со помош на многу хумани луѓе, на овој голем борец му е изградена куќа поблиску до главниот пат, бидејќи никогаш не можел да заработи толку многу пари за да се обезбеди. Кога ќерките пораснале и основале свои семејства, Хидо и Бајрамка се преселиле во стан во Нови Пазар, уште еднаш повикувајќи ги големите и хуманите луѓе, за кои останало само малку да се исплати до крај.
– И мојата Бајанка е инвалид, но е голем борец и лавица. Кога животот ви дава толку големо искушение, се што треба да направите е да се борите за вашите деца. Јас одам на раце, а таа со помош на шетач. За многумина беше тешко и незамисливо, но успеавме. Бајрамка наскоро треба да замине во Белград на операција за конечно да може самостојно да оди без неа. Трошоците за превоз се огромни, па се надеваме дека наскоро тоа некако ќе го решиме за да тргнеме – вели Хидо.
Нивната најголема среќа се двете ќерки и пет внуки. Како што велат, кога ќе ги видиме, ништо не ни е тешко да направиме, дури и невозможното. Овој херој од Тутин го направил токму тоа – одел на раце за да го прехрани семејството.
