Сакала да го остави бебето во породилиште, но тогаш бабичката ја спречила и направила потег за восхит.
На Твитер се појави интересна исповед на поранешната главна медицинска сестра на гинеколошко-акушерско одделение во Србија, која никого не остави рамнодушен.
Жена која раѓаше дете кое никој околу неа не го прифати. Забременила на 38 години, вонбрачно. Поради ова родителите се откажале од неа, добивала закани од сопствениот брат, партнерот и исчезнал, а новороденото бебе сакала да го остави во породилиште бидејќи нема со што да го издржува, пишува Јумама.
По породувањето не сакала ни да го стави бебето на градите за да не развие силна емотивна врска со него. Сепак, животот неодамна реши повторно да се вкрсти со оваа сестра и жената која се породила во тоа време. Таа сепак го чуваше детето, таа е исполнета и успешна жена со среќно и возрасно дете, а оваа сестра полна со емоции реши после толку години да ја сподели нивната приказна на социјалните мрежи.
„Тогаш работев во гинеколошко-акушерското одделение како главна медицинска сестра, наутро пред посетата ги посетував сите три страни на одделението, гледав што се случува во ноќната смена и се подготвував за посетата.
Тоа утро, како и обично, добивам извештај за бројот на родени и состојбата на мајките и бебињата. За една родилка ми кажаа дека не сака да го прифати бебето. Одам кај неа, плаче 38 годишна девојка. Таа вели дека бебето е родено вонбрачно и нејзиното семејство не сака да го прифати, па затоа не може да го стави на градите затоа што уште повеќе ќе се приврзе, па мора да го остави. Таткото на детето не се појавува.
И велам да се смири и дека ќе дојдам кај неа кога ќе ја завршиме посетата. И така ќе биде. Девојката ми кажа се, а јас и ја објаснувам процедурата. Се чувствувам чувствителен терен.
Ја прашувам дали, со исклучок на семејството, сака да го види и држи бебето. Таа вели дека сака – низ солзи. Таа е во тешка финансиска ситуација и не знае како ќе одгледа дете без поддршка од семејството. И велам дека ќе се јавам во Центарот за социјална работа и дека сите ќе помогнеме.
Се јавувам во Центар, ги давам информациите и барам да дојдат што поскоро. Дојдоа социјален работник и психолог. Разговарале со неа и рекле што можат да направат за да и помогнат.
Го зеде бебето во раце, го стави на кревет и тогаш знаев дека се ќе биде во ред. Центарот помогна финансиски колку што можеше, а ние собравме пари и и ги дадовме на отпис.
Ѝ спакувавме неопходни работи за бебиња и ја оставивме кај нејзината тетка.
Брзо нашла работа и живеела пристојно. После тоа со своето дете заминала во странство. Ги видов пред неколку години. Немаше да ја препознаам ако не ме контактираше. Детето порасна, средена е, среќна“.