Тоа утро, како и обично, добив извештај за бројот на родени и состојбата на мајките и бебињата. Ми кажаа за една жена која се породила дека не сака да го прифати бебето.
На Твитер се појави интересна исповед на поранешна главна медицинска сестра на гинеколошко-акушерско одделение во Србија, а никого не остави рамнодушен.
Беше на раѓање на жена која раѓаше дете кое никој околу неа не го прифати. Забременила на 38 години, вонбрачно. Родителите поради тоа ја одрекле, добивала закани од сопствениот брат, партнерот и исчезнал, а новороденото бебе сакала да го остави во породилно бидејќи немала што да ја издржува, пишува Јумама.
По породувањето, таа не сакала ниту да го стави бебето на градите за да не развие силна емотивна врска со тоа. Сепак, животот неодамна одлучи оваа сестра и жената која тогаш се пораѓала повторно да се вкрстат. Таа сепак го чуваше детето, таа е исполнета и успешна жена со среќно и возрасно дете, а полна со емоции оваа сестра реши после толку години да ја сподели нивната приказна на социјалните мрежи.
„Тогаш работев во акушерско-гинеколошкиот оддел како главна медицинска сестра. Наутро, пред рунди, ги посетував сите три страни на одделот, гледав што се случува во ноќната смена и се подготвував за круговите.
Тоа утро, како и обично, добив извештај за бројот на родени и состојбата на мајките и бебињата. За една жена која се породи, ми кажаа дека не сака да го прифати бебето. Влегувам во нејзината соба, плаче 38-годишна девојка. Таа вели дека бебето е родено вонбрачно и дека нејзиното семејство не сака да го прифати, па затоа не може да го стави на градите бидејќи уште повеќе ќе се приврзе, па мора да го остави. Таткото на детето не се појавува.
И велам да се смири и дека ќе дојдам кај неа кога ќе ја завршиме посетата. Така е. Девојката ми кажува се, а јас и ја објаснувам процедурата. Газам на чувствителна почва.
Ја прашувам дали таа, освен семејството, сака да го види и држи бебето. Тој вели дека сака – низ солзи. Таа е во тешка финансиска ситуација и не знае како ќе одгледа дете без поддршка од семејството. И велам ќе се јавам во Центарот за социјални работи и сите ќе помогнеме, само не го оставај бебето.
Се јавувам во Центар, им ги давам информациите и барам да дојдат што поскоро. Дојдоа социјален работник и психолог. Разговарале со неа и рекле што можат да направат за да и помогнат. Семејството и се јавува, и се заканува, таа е вознемирена, плаче. Го земам нејзиниот телефон и му кажувам на брат ми, кој беше најлут, дека ќе ја известам полицијата бидејќи ја малтретираат мојата пациентка.
Го зеде бебето во раце, го стави на градите и тогаш знаев дека се ќе биде во ред. Се појавува нејзината тетка, ќе ја внесе. Центарот помогна финансиски колку што можеше, а ние собравме пари и и ги дадовме по отпис.
Ја спакувавме основните бебешки предмети и ја испративме кај нејзината тетка.
Брзо нашла работа и живеела пристоен живот. Потоа со своето дете заминала во странство. Ги видов пред неколку години. Немаше да ја препознаам да не ми се јавеше. Детето порасна, таа е средена, среќна“.