Што и да презеде, го претвори во успех, беше и спортист и актер, а пред се добар човек.
Го викаа Том Соер од Сењак . Од татко му Крајишник наследил силна фигура, а од мајката Полјачка љубовта кон спортот. Се истакна како одличен пливач, ватерполист, фудбалер, скијач, хокеар, куглар… беше одличен во сите спортови, но сепак одлучи да му даде приоритет на актерството . Сепак, факт е дека Северин Бијелиќ што и да му падне на рака , се претвори во успех.
Роден е во 1921 година, во соблекувалната на Народниот театар меѓу два чина од претстава, како прво дете на тогашниот сценограф Јован Бијелиќ, еден од нашите најпознати сликари меѓу двете светски војни. Уште пред Втората светска војна беше голман на БАСК каде го замени славниот „Ел Гранде“ Милован Јакшиќ, голманот на српската репрезентација во Монтевидео. Го бранеше голот на младинската репрезентација, а по војната беше дел од првата генерација на Црвена звезда и беше еден од основачите. За црвено-белите одигра седум натпревари, но брзо се префрли на други спортови бидејќи, како што самиот признава, го мразел фудбалот.
Бијелиќ го поврзуваат со неверојатниот факт дека во еден ден успеал да се натпреварува во три спорта: скијање, пливање и фудбал. Утрото го освои првото место на скијачка трка на Копаоник, а потоа се качи во автомобилот, се упати кон Белград и попладнето одигра натпревар. Неверојатниот ден го заврши со одење на првенствата во пливање и поставување на нов државен рекорд на 200 метри градно. Тоа не му беше доволно, но подоцна истата вечер одигра и тренинг меч со белградскиот аерхокеарски тим.
Сепак, се чинеше дека оваа сестраност во спортот го оддалечи од неа. Набрзо и се посветува на својата втора љубов – актерството, а во 1949 година станува член на Белградскиот народен театар. Глумеше во десетици филмови, меѓу кои и познатиот „Кога сум мртов и бел“ на Живојин Павловиќ со Драган Николиќ во 1967 година.
Пет години подоцна, иронијата на судбината му поигра на Северин. За време на летниот одмор во Вела Лука на Корчула му се слошило по пливањето. Срцев удар на 52 години. Немаше спас за него. Неколку дена подоцна е погребан во Алејата на заслужните граѓани во Белград.
Сите околу него велеа дека тој е пред се добар човек, со големо срце и без непријатели.
– Дури и жените што ги остави никогаш не кажале ниту еден лош збор за Сева… – се присетила актерката Нада Касапиќ, врсничка на Сева.
Се дружеше со синот Павле, одличен гитарист, како да е негов ученик. Ја обожаваше својата ќерка Дубравка, таа ја продолжи пливачката традиција на татко и и уште како пионер стана шампион.
Ги сакаше сите деца, го сакаше сонцето и морето. Така умре: на море, во мртов летен ден, кога сакаше да подигне мало девојче. Во Вела Лука, на островот Корчула, кога го испраќаа, целиот овој рибарски град застана. Облечени во црни костуми, со свеќи и цвеќиња во рацете, велалучани дојдоа да му оддадат последна почит на човекот кој со години летуваше тука. Според локалниот обичај, ковчегот со покојникот бил носен околу гробиштата. Велалучани го сметаа Бијелиќ за свој локален жител, како што рече секретарот на месната заедница во својот некролог: – Не знаеме, драг наш Северин, дали си роден во Биоград или во Вела Лука. Па луѓе, изгледа не е важно кога се работи за таков маж…