Ова е исповед на писателката Ингрид Дивковиќ која ќе ве замисли.

„ Кој би рекол дека ќе дојде време кога на жените ќе им биде поважно што носат на себе отколку во себе. Не сум исклучок. Има денови кога се ценам себеси според тоа колку ме ценат другите. Не можам и не сакам да им судам на оние кои живеат за потврден одраз во огледалото. Такви се земските судии и бегам од нив. Не се мешам во телата и душите на луѓето. Не е моја работа да ѝ аплаудирам на едноставноста, а да го осудувам кичот и лажните фасади. Но, полека нештата ќе се сменат. Доаѓаат некои нови огледала. Оние во очите.

Сè треба да се проба. Нека се потроши сè. И тоа сè за некого е ништо. Евтино или скапо. Со или без етикета. И црната кеса за ѓубре на некои жени им стои добро. А на некои жени не им стои ниту најскапата бунда на светот. Но, бундата е бунда, а вреќата за ѓубре е вреќа за ѓубре. Кога ќе здогледате скапа бунда, не гледате уморна и загрижена жена со престилка околу половината додека со едната рака лупи компир, а со другата го брише носот на расплаканото дете. Гледате жена. Најдобрата верзија од неа. Огледало, чисто без дамки.

Нејзе ѝ е добро само кога туѓите усни се смеат кога ќе ја погледнат. Тоа е влогот, алибито за убавината. Сè што е добро, кога-тогаш се враќа, останатото испарува. Убавината не ја бараат сите во нас, туку на нас. Сè додека станува збор за убавина, не е важно дали ја бараат однадвор или одвнатре. Размислував со денови за девојките кои седеа до мене пред некое време. Две девојки на возраст од околу 19 години.

Од црните лакирани Луј Витон чанти ѕиркаа скриптите за факултетот. Идентични чанти. Идентични девојки. Мобилните телефони вибрираа, доволно големи, доволно сјајни. На футролите пишуваше Chanel. Ги набљудував. На едната од нив ѝ беше размачкана маскарата. На другата не ѝ беше гајле. Да ѝ беше, девојката сигурно не би имала на лицето црна дамка под носот. Но, таа имаше. И дамка и долги вештачки нокти со црвен лак кои сигурно не беа во состојба да ја опфатат шолјата макијато, без да делуваат смешно. И на двете усните им беа обоени покрај со никотин и со црвена боја. Ги набљудував доволно долго за да разберам дека бараа внимание.

Потврда за нивното постоење. Цена која не беше закачена на нивните синџирчиња. Но, исто како да беше. Тоа се гледа, се чувствува. Жените тоа го покажуваат без да бидат свесни. Сè што оди има цена. Сè што дише има вредност. Предметите не дишат, во случај да сте заборавиле… Се сетив на мене и моите деветнаесет. Прва година на факултет. Имав многу малку облека, односно само она што ми го позајмуваше постарата сестра.

И тоа што можев да си го дозволам сама. Да барам пари од родителите за крпчиња? Не ми ни паѓаше на памет. Што поради воспитувањето, што поради животната ситуација. Владееше изреката: „Снаоѓај се сам, пријателе“. Неретко ги гледав сите тие прекрасно облечени девојки. Се гледав и себе додека ги гледав нив.

Дали им завидував? Можеби. Не е дека немав ништо, но не е ниту дека имав сè. Не се сеќавам на деталите, но се сеќавам дека едната иста маица ја носев на сто и еден начин. И на тоа дека некои, слични на мене веројатно, ми велеа дека имам стил и дека сум многу креативна. Но, иако не би сакала, добро се сеќавам и на една ситуација која ме порази и ми покажа дека има богати луѓе посиромашни и од најјадниот питач. Се сеќавам на нејзините очи и поглед вперен мене. Ми се обрати нанесувајќи го сјајот на усните и рече: „Доаѓаш со нас во тоа? Немаш ништо ново?