Еден дедо од Бања Лука опиша како живее во пензионерски дом, а можеби и самиот не е свесен колку се слоевити чувствата што ги ставил на хартија. Секој што ќе го прочита ќе го допре различни работи, а ние ќе го објавиме со она што најмногу нè трогна, крајот, но и почетокот што гласи: „Нашиот дом е нашата судбина“.
„Писмото на дедо“, како што го нарече социјалната работничка Драган Вучиќ, го напишала жителка на пензионерски дом со оштетен вид, која сакала да биде објавено некаде, а таа го запознала така што го споделила со редакцијата на Блиц.
Затоа писмото подолу го препишуваме во целост:
„Домот е нашата судбина, како што кажува и самиот наслов, а мојата желба е да опишам како ние старите живееме овде во Домот за пензионери, овде во Бања Лука. Но, пред се сакам да се претставам. Роден сум во Војводина, поточно во Банат. Во општина Алибунар, која се наоѓа помеѓу два прекрасни банатски града, Панчево и Вршац. Сега имам 92 години и се викам Велимир Бато Битевиќ. Татко ми се викаше Милан, а мајка ми Анџелина. Имав и една сестра која беше две години постара. Сега имам ќерка и две внуки и четири правнуци и четири зетови, кои живеат во Црна Гора. Имав и син адвокат и сопруга учителка, кои за жал веќе ги нема. По син ми останав со добра и благородна снаа“, пишува Велимир.
Во Теслиќ дојдов во 1954 година како просветен работник. Живеевме пристојно во нашата куќа во близина на бањата Вручица, гордоста на нашиот град Теслиќ. Сега сум во домот…
Нашиот дом се протега паралелно со реката Врбас, па се рефлектира во нејзините бранови. Во непосредна близина се наоѓа таканаречениот Зелен мост, кој за многумина служи како обележје. До самиот мост се скали кои се спуштаат до реката. Крај реката се протега кривулеста патека со клупи, која често ја посетуваат нашите корисници кои пешачат и седнуваат да се одморат, да се релаксираат и да размислуваат за убавините од минатото и младоста. Малку понатаму има добро опремено кафуле каде мајките обично седат и ги гледаат своите деца како си играат на тревникот полн со детски реквизити.
Токму таму во близина е нашиот Дом, кој има слично украсен двор со крошни дрвја, во чија сенка почиваат нашите корисници. Во раните утрински часови се слуша чврчорење на птици-песни, а понекогаш и вика фазанот, најубавата птица на нашите простори. На блиската смрека царува прекрасниот сив гулаб, кој како птица преселница прв пристигнува во рана пролет.
Нашиот дом има три ката со 107 единечни и двокреветни кревети. Секоја соба има бања и неопходен мебел. А на секој кат има дневна соба со кујна каде се дружиме, пееме, играме табла или само седиме и разговараме. Секоја соба има тераса во која уживаме. Овде готвачите ни ги подготвуваат оброците, келнерките ги носат во собата, а вредните чистачки секојдневно ни ги чистат собите, а пералниците ги перат и средуваат постелнината и облеката.
Целиот простор е адаптиран и опремен за да уживаме. До домот има и тераса свртена кон реката, каде што корисниците шетаат и играат друштвени игри итн. Секоја среда во нашето кафуле доаѓа музика и тогаш House има посебен сјај. Сите што се дури и мобилни се спуштаат таму и уживаат во музиката. Во нашиот дом често доаѓаат културни и уметнички друштва, деца од блиските училишта, разни воспитувачи и слично, а за да се погрижиме сè да биде секогаш мазно и сè од прием до адаптација и активности да биде како што треба, тука се и нашите социјални работници, кои не посетуваат секој ден..
На самиот влез во домот секогаш ќе ве пречекуваат весели и весели рецепционери, а често ќе забележите дека во близина се собрале десетина корисници кои напорно работат на вежби водени од нашиот прекрасен физиотерапевт.
Веднаш до рецепцијата лево има ресторан, а веднаш до кујната. Таму, вредна група квалификувани готвачи ги подготвуваат најдобрите домашни јадења. Храната ни ја сервираат умешни млади луѓе и, иако не е јас да судам, храната што ни ја приготвуваат е добра и калорична, а специјални јадења се подготвуваат за оние кои постат или се на посебен режим на исхрана, а готвач со медицински персонал се грижи за ова. Секој ручек доаѓа со десерт.
Нашите вредни чистачи и мајстори се грижат се да биде уредно и чисто, а за нашето здравје се грижат медицински сестри и техничари, како и лекари кои доаѓаат четири пати неделно.
И додека ние подвижните набрзина се спремаме за разни дружења и обврски, на третиот кат иако има многу неподвижни и тешко болни, сè е бујно од живот. Таму вредните негувателки брзаат да им обезбедат храна на изнемоштените, капење, пресоблекување, придружба до банка и што ли уште не, а медицинските техничари и медицинските сестри брзаат да ни дадат терапија и да ни ја пружат сета можна медицинска помош и поддршка.
За да се осигура дека сè работи добро и дека сè е поврзано, тука се и финансиските и правните оддели, како и нашиот директор, кои секогаш се достапни за разговор или жалба.
И така додека го пишувам ова, минува уште еден ден од мојот живот во Домот и на крајот единствено што можам да им кажам на сите е дека сум среќен и дека не сум сам, бидејќи нашиот дом е нашата судбина.