Радојка Петровиќ има само една желба, иако нема ништо, болна е, ја чува сестра и, не бара пари, храна, стан, туку покана на децата кои ја оставиле.
Радојка Петровиќ, жителка на Црна Гора, го носи товарот на тешката судбина, раскажувајќи приказна која отсликува низа животни предизвици. Нејзините зборови ја зрачат болката од изгубената врска со нејзините деца и тешкотиите со кои се соочува во староста.
За Радојка ракувањето и убавите зборови на оние што ги донесе на светот станаа речиси заборавен луксуз. Имала тешко детство и младост, обележани со борбата да ги води своите деца на вистинскиот пат по разводот. Сепак, иако се трудеше да изгради подобра иднина за своето семејство, судбината ѝ се фрли на патот со предизвици што ја доведоа до питачки стап. Радојка сега проси за да преживее, а прашањето за децата носи солзи кои не може да ги сокрие.
„За некои не ни знам каде се. Нема ни да се јават“, изјавува таа со сет во глас за РТЦГ.
Тешкотиите се дополнително нагласени бидејќи Радојка веќе не е способна да работи. Рацете кои некогаш обезбедуваа леб за семејството сега го издадоа. Очајната ситуација ја натерала да се сврти кон добротворни цели, а градот станал место каде што бара помош за основните потреби.
Нејзината сестра се грижела за неа, но Радојка го чувствува товарот да го изнервира семејството кое и онака минува низ тешки времиња. Иако е нејзината сестра, Радојка се чувствува како да е во туѓа куќа.
„Ме боли што му пречам на семејството кое и онака е во тешка ситуација. Иако е сестра ми, тоа е туѓа куќа “, се жали таа.
Она што го сака Радојка не е ниту луксузно, ниту нерешливо – таа само сака да ги слушне своите деца. Нејзините желби се скромни, сведени на едноставен телефонски повик или средба за разговор. Нејзиното срце, како и срцата на многу родители, го претставува најпространиот дом, и за малите деца и за возрасните. Нејзината едноставна желба да го слушне гласот на нејзините деца ја одразува длабочината на родителската љубов и тага.
И додека Радојка се грижи за себе и за своето здравје, ниту најдобрите лекари не можат да и ја излечат душевната болка. Таа упатува едноставна молба до нејзините деца – само да и се јават, да се сретнат и да разговараат. Во ова барање нема барање за материјални работи, туку едноставна потреба за емотивна поврзаност и прошка.
Оваа потреба е длабоко вградена во нашите сеќавања, а особено е нагласена во приказната за Радојка Петровиќ од Црна Гора.
Психологот Адријана Пејаковиќ истакнува дека постарите луѓе често се чувствуваат запоставено, но од различни причини не ги изразуваат своите чувства. Честопати чувствуваат дека не се приоритет или дека се товар за семејството. Според Пејаковиќ, важно е одвреме-навреме да застанувате и да се сеќавате на постарите членови од семејството, да ги прашате како се и да им покажете добрина. Овој гест може да има силно емотивно влијание, бидејќи постарите често го носат товарот да се чувствуваат непрепознаени или запоставени.
Слични чувства споделува и Радојка Петровиќ, која се соочува со тешка старост и предизвиците кои произлегуваат од губењето на врските со нејзините деца. Иако Законот за семејство јасно ја кажува должноста на децата да ги издржуваат родителите, Радојка и многу други стари лица не сакаат да бидат товар на нивните семејства. Нејзиното срце копнее по едноставен телефонски повик, гест кој би и го разубавил денот, но и многу родители кои животот му го посветиле на семејството.