Драган Поповиќ од ужичкото село Луно, иако го изгубил видот пред три децении, не се откажал, неговите вешти раце, како и неговата љубопитност, прават чуда и ги поместува границите во работата што ја работи секој ден. и се смета себеси за многу среќен човек.
Ако имаш волја, можеш буквално се, најдобар показател е Драган, кој е слеп и професор по музика во пензија, сече дрва, мотики, коси, мели, поправа апарати низ дома, сака да рецитира, пишува и пее.
– Се што беше скршено во куќата, сам си го поправав, не чувам ништо неисправно ниту ден. Се поправа, котли, шпорети, машини за перење, монтирам санитарна опрема во бањата, ниту еден не поставил друг занаетчија – вели Драган.
Отсекогаш бил добар во секоја работа и никогаш не чекал некој друг да направи нешто за него.
– Секоја работа ја удирам со нокти, заби, потколеници, гради, чело, за мене нема пречка, не смее да има запирање, мора да се оди напред.
Тој е посветен на музиката, со иста љубов со која се занимава со секојдневните работи, па заедно со пријателот Илија Марковиќ често настапува на настани, пеејќи изворни српски песни.
– Драган е експерт за музика како што е експерт за сета работа што ја работи во своето домаќинство. Често настапувавме заедно, музиката му е важен дел од животот, па ретко и тешко се разделува со хармоника“, вели Илија.
Драган користи современи технологии, чита и пишува со помош на лаптоп, е во чекор со времето.
– Често се случува да заспијам со лаптопот, кога ќе се разбудам тој ми е на стомак, па продолжувам таму каде што застанав. Член сум на библиотеки за слепи и слаб вид, а најмногу ми се допаѓа класичната литература. Имам прочитано илјадници книги, и сакам да запишувам многу работи, па како резултат на сето тоа објавив пет книги поезија и проза – рече тој.
Тој е многу активен и во спортот, па беше и падобранец со тешко оштетен вид, а откако целосно го загуби видот, на атлетскиот натпревар освои сребрен медал во дисциплината фрлање диск. Вели дека сето тоа го постигнал благодарение на својата најголема љубов, неговата Славица, која со милост ја нарекува „ластовицата“. Таа е неговата најголема инспирација, тивок копнеж од младоста, со кој неговите патишта повторно се вкрстиле пред две децении.
– Мојата ластовица, моите две очи, таа е незаменлива во секоја работа, пола од секој мој чекор е нејзин. Кога патувам некаде за работа, со големо нетрпение чекам да се вратам дома. Сè во мене трепери кога ќе се свртиме кон Ужице, бидејќи знам дека ме чека, со истата љубов, јас сум многу среќен човек, тоа е всушност среќа – вели Драган.
Славица ги потврдува неговите зборови и вели дека е неуморен и дека е тешко да се држи во чекор со неговото темпо: „Кога одмара, тоа го прави за мене, бидејќи јас немам сила како тој. Нашиот живот е бајка, тој убаво зборува, внимателен е и мислам дека искрено ме сака“.
Драган им порачува на сите кои се борат со хендикеп дека никогаш не смеат да се откажат, бидејќи среќата можеби е зад аголот, а ако не отидат на тоа место, никогаш нема да ја најдат. Како просветен работник во пензија, тој бара родителите да ги издржуваат своите деца со попреченост и да ги подготват за живот без пречки.
