Еднаш му поставив на психолог едно многу важно прашање за мене: „Зошто нашите родители стануваат неподносливи во староста? Тие точно знаат како да не повредат и колку и да се трудиме, нѐ застрелуваат и нашата врска значително се влошува?
Зошто нашите родители стануваат неподносливи во староста? Тие точно знаат како да не повредат и колку и да се трудиме, нѐ застрелуваат и нашата врска значително се влошува?
Човекот размислуваше за тоа и ми рече:
„Знаете, двапати во животот, човекот станува неподнослив за саканите. Очигледно со цел полесно разделување и заминување.
Тоа е прв пат во адолесценцијата. На таа возраст детето е способно да ги излуди родителите. Сите суптилни врски полека се разредуваат и прекинуваат, а желбата детето да се осамостои станува обострана.
Истото се случува и во староста. Така, природата нè подготвува за разделба, простување… Колку нашите родители се понапорни, толку понеподносливи „под старите времиња“, толку полесно го поднесуваме моментот кога ќе умрат.
Уште полошо е за оние кои во старите времиња остануваат во добри односи со своите родители. Понекогаш нежноста што ја чувствуваат им ги разбива животите во моментот кога ќе умре нивната мајка или тато“.