Отец Арсеније објаснува како ние самите го создаваме пеколот со кој се соочуваме во текот на нашиот живот, но и кога срцето ќе престане да чука.
Монахот Арсеније Јовановиќ не е обичен монах, тој е сестрана, повеќедимензионална, харизматична личност, писател, успешен сликар, стоматолог по професија. Тој е православен учител, ментор, проповедник, православен психолог, филозоф кој држи духовна проповед на специфичен начин, со практично исповедање пред присутните присутни. А неговата исповед е толку моќна и поучна затоа што е лична и искрена.
Неодамна, во едно од своите интервјуа, тој се осврна на најраспространетата болест на современото општество – депресијата и ја откри причината зошто оваа пандемија не престанува. Тајната е во една работа!
„Зошто луѓето на Запад се со прекумерна тежина? Затоа што нивната душа е бескрајно гладна, а телото им е полно. Јадат за да си го задоволат гладот, не физички, туку духовен и тоа не може да се засити со брза храна“.
Според отец Арсенио, причината за ваквата состојба на работите е недостатокот на љубов.
„Нема љубов. Општеството ги оттргнува родителите од дома, тие се преоптоварени, немаат време за деца. Воспитани сме без љубов. Затоа имаме епидемија на ментални болести.
Од полесните, како што се анксиозноста, стравот и депресијата, до најтешките состојби. Сето тоа произлегува од уништувањето на една жена која губи две од нејзините најмоќни оружја: женственост и убавина. Губејќи го контактот со Бога и она што Бог и го дал, таа се натпреварува со маж. Децата растат во таа средина, а кога мајките ја губат женственоста, девојките, нивните ќерки стануваат уште полоши. Машките деца почнуваат да ги мразат мајките кои не ги воспитале да го сакаат женскиот род и тоа создава атмосфера на насилство во кое мажите малтретираат жени и деца. Се губи секаква мерка“, вели отец Арсенија.
Тој објаснува зошто копјата претежно се кршат околу младите и зошто на глобално ниво се прави обид за перфидна контрола врз младите.
„На Правниот факултет во Подгорица редовно се одржуваше трибина која беше затворена по моето предавање каде зборував за зависноста од дрога и рокенролот. Реков дека нашата младина е зомбизирана, дрогирана. На некои луѓе тоа не им се допадна. Зошто? Затоа што младоста е најздравиот дел од општеството. Средовечен човек е уценет од работа, деца.
Младите се растоваруваат и можат да иницираат промени. Системот го знае тоа и не сака да се слушне вистината. Се сеќавам на моето време. Водачите на најголемите рокенрол бендови беа изманипулирани од системот. Мислеа дека се борци, некои бунтовници, всушност системот преку нив ја контролираше младината. Децата доаѓаат на концерт, се разнесуваат, протестираат, велат: „Колку сме добри во овој мек комунизам“, а не се бунат. Потоа ставаат повеќе лекови во нив и ја завршуваат работата“.
Отец Арсеније вели дека во ова време нашата православна црква, односно свештениците мора да бидат поспремни да дадат одговори на младите.
„Не знаеме ни што е православие. Дури и многу наши свештеници не знаат каква моќ поседува Православието. Им доаѓа млад човек со проблеми, го праќаат на психијатрија. Тие не знаат дека молитвата е таа што има моќ на исцелување. Дури и некои во Црквата не се свесни за тоа. Кога ќе ми дојде млад човек со проблеми, молитвата е крајната терапија. Имаме физиолошки и духовен имунитет. Духовниот имунитет нè штити од демонски сили, исто како што физиолошкиот имунитет не штити од вируси.
Молитвата го истерува злото и нè подготвува за врвниот состанок кога нашето срце ќе престане да чука, кога нашиот дух, душа и личност се подготвуваат за ново раѓање. Молитвата ги менува законите на времето и законите на физиката. Го забавува стареењето. Пустиниците живееле 100-120 години. Молитвата е најдобриот ботокс“, објаснува отец Арсениј и додава дека на Црквата и е потребна поактивна мисионерска работа.
„Кога ја објавив книгата „ Господ и рокенрол “, некои луѓе ми се налутија. Ме прашаа кој ќе го чита. А младите си споделија меѓу себе, колку од нив се дрогираа по мојата книга. Мора да живееме во ова време, а не во средниот век“, вели нашиот соговорник.
Има, вели, модерни, образовани свештеници, способни да им се обраќаат на урбаните млади на нивниот јазик.
„Треба да знаете за култура, уметност, музика, наука, за соговорникот да види дека знаете низ што поминува. Не е доволно само да се зборува за тоа како Христос воскреснал“, објасни монахот Арсениј.
Лекот за се е љубовта, вели на крајот:
„За жал, љубовта се повеќе се поистоветува со страста. Љубов е кога ја сакаме личноста таква каква што е и не се обидуваме да ја промениме. Љубовта е жртва. Во љубовта најмногу треба да бараме од себе, а не од другите. Треба повеќе да размислиме како се однесуваме со саканата личност и тие ќе се однесуваат кон нас на ист начин. Заедничко е со саканата личност и со децата и со родителите и пријателите. И се случува спротивното. Сами си бараме, не даваме, му се жалиме на тој до нас дека не ни го дава тоа што мислиме дека ни припаѓа и настанува раскол. Ако знаеме дека и Христос е меѓу двајца луѓе кои се сакаат, тогаш љубовта, според мене, е целосна“, рече отец Арсенија.
Ние самите правиме пекол, а не Бог
Отец Арсеније објаснува како ние самите го создаваме пеколот со кој се соочуваме во текот на животот, но и кога срцето ќе престане да чука.
„Ние самите го создаваме пеколот. Бог не го создаде пеколот, ние го создаваме.
Со самоуништувачки живот, зли мисли и дела ги уништуваме душата, срцето и умот, кои соочувањето со божествената, нематеријална светлина по смртта го доживуваат како мачење и пекол. „Како што болниот се крие од сонцето, така и болната душа ја мачи и мачи светлината на божествената љубов со која се соочува по смртта на телото“, вели отец Арсениј.