Госпоѓа Дивна, иако целиот живот штедела, работела и вложувала во својот дом и во летната куќичка, денес сама го носи тешкиот товар на грижата и одржувањето.
„Живеам во Осиек, во куќата што ја изградив со мојот покоен сопруг. Мојот син живее на катот со сопругата и едно дете. Не сака ништо да работи во куќата или околу неа – оди на работа, се враќа околу шест часот навечер и само гледа телевизија. Дури ни снаата не ја поттикнува да се вклучи. Сè што имаат го трошат, бидејќи никогаш не научиле да штедат. Донесуваат готова храна, барем еднаш неделно нарачуваат пица – нешто што јас никогаш не би направила. Тешко ми е дури и да ги гледам, но не се мешам,“ искрено вели Дивна.
Летната куќичка во Цриквеница – истата приказна
Покрај семејната куќа во Осиек, проблем е и летната куќичка во Цриквеница, во која престојува нејзината ќерка со зетот и тројцата деца.
„И таму сè е на мене. Никој ништо не поправa ниту вложува во одржување. Дури не сакаа ни водокотлиќот да го поправат летово – повеќе сакаа да точат вода од мијалникот. Сè паѓа на мене, а гледам дека полека ми снемува и физичка и ментална сила. Наскоро ќе наполнам 70 години и сето тоа ме загрижува,“ вели госпоѓа Дивна.
Големата одлука – продажба на станот
Сите тие грижи и товарот на одговорноста ја поттикнале на важна одлука – да го продаде станот што го купила со својот сопруг пред 20 години.
„Додека финансиски ни одеше добро, сопругот и јас инвестиравме во еден помал стан во градот што го изнајмувавме. Кога тој почина пред седум години, тоа ми помогна да живеам пристојно со малата пензија. Но станот беше дотраен и требаше реновирање. Децата не покажуваа интерес за вложување, а станот сепак ќе им припаднеше по мојата смрт. Оваа пролет решив да го продам,“ објаснува Дивна.
Парите за мир и одржување
Госпоѓа Дивна не жали што го продала станот, бидејќи парите сега ги користи за она што ѝ носи душевен мир.
„Не им дадов на моите деца ни цент. Знам дека сè би потрошиле веднаш. Затоа ќе ги вложам паметно во куќите, за барем додека сум жива да не морам да гледам како сè пропаѓа. Веќе ја обновив фасадата на морето и имам понатамошни планови. Нема да ги разбаštинам – нека ја задржат, но се надевам дека моите внуци, четворица се, можеби ќе бидат поодговорни и помалку инертни и ќе го одржуваат она што им ‘паднало од небо’,“ вели Дивна.
Најмногу боли недостигот на почит
И покрај сè, најмногу ја боли што децата и внуците не покажуваат почитување:
„Веќе одлучив кој што ќе добие, но никој нема да знае додека не заминам. Се надевам само дека ќе добијам барем малку почит во староста. Мојот покоен маж беше вреден човек, но моите деца не научија како одговорно да се грижат за нешто што уживаат, а за кое не се потеле. Кај нив сè е по принципот ‘оди кај мене, дојди кај мене’. За жал, животот секогаш си го зема својот данок и јас нема засекогаш да можам да им помагам. Нека жнеат она што посеале,“ ја завршува својата приказна Дивна.