Стјепан Немак (72) од Хрватска, дијабетичар кој го загубил видот и двете нозе до глуждовите, се нашол во исклучително тешка ситуација – напуштен и оставен на себе, живее во барака без елементарни услови за живот. Се започнало кога во замена за грижа и помош се потпишал за својот имот на пријател на кој му верувал.
Како што објави Дневник, Стјепан со години познавал човек за кој мислел дека ќе се грижи за него. Доволно му веруваше за да му довери дел од имотот. Но, тој со измама потпишал документ во кој всушност му предал се што имал – две куќи и десетици хектари земја. На крајот, тој станал бездомник, спиејќи во барака, па дури и во својот автомобил.
Неговата тешка ситуација не можеле да ја игнорираат ниту неговите соседи, кои му пружиле рака за помош. Прво го однеле во болница, а потоа му помогнале да се смести во дом за стари лица каде сега финансиски му помагаат. Приказната стигна до правосудните органи. Иако судот пресуди во корист на Стјепан, правната битка се уште не е завршена.
„Ми вети дека ќе ме однесе кај него во Дубрава, дека има посебен влез, стан со бања и дека сопругата ќе ми готви што јадат.
За жал, наместо во куќа, Стјепан заврши во барака. Живеел во мала соба без проточна вода, која морал да ја земе од извор. Овој шокантен случај покажува како луѓето со попреченост и постарите лица се склони кон злоупотреба, особено кога ќе се најдат во ситуација да се зависни од други.
“Еве ги кофите. И му подготвивме тоалет за да може да го има овој еко тоалет. Спиеше во кола затоа што му беше подобро отколку дома, сигурно барем еднаш во десет ноќи и денови спиеше во кола. Воопшто не излегуваше надвор. Знаеше само да биде во возилото и што му донесовте, храна или вода на другарчето, на другарката Марјанов.”
Тој е слеп и неподвижен човек. А сето тоа откако својот имот го потпишал на пријателот Синиша С., кој му ветил дека ќе се грижи за него.
„Целиот мој имот. Комплет. Со шуми, повеќе градилишта и ливади“, тврди Стјепан.
Стјепан поради дијабетес ги загубил видот и двете стопала. Бидејќи нема свое семејство, бараше некој да се грижи за него меѓу пријателите.
„По ампутираниот дел од ногата и стапалото и кога му пукна едното око и кога имаше три срцеви удари. И белодробна емболија не можеше да живее сам во кревет ако му се додворуваш, кој ќе го посети. Мораше да има некој што ќе му се додворува 24 часа“, објасни Марјановиќ.
Никој од неговите најблиски пријатели не можеше да ја преземе таа одговорност на себе.
„И кога Стеф ми кажа дека Синиша ќе го преземе, ми олесна. Помислив, ајде, го знае човекот. Еднаш бев кај Синиша, тој има куќа на два-три ката. Ми се чинеше дека ќе биде ок“, додаде Марјановиќ.
Самиот Стјепан имаше доверба во човекот за кој вели дека го познава долги години.
“Го познавав долго време и повремено доаѓаше кај мене, секогаш имавме скари. Секогаш јадеше и пиеше кај мене. Го сметав и за пријател”, вели Стјепан.
За време на болницата телефонски се договорил со Синиша дека ќе продолжи да се грижи за него и да му го предава имотот“, забележал друг пријател.
Според Степан, договорено е со договор за подарок на Синиша да му пренесе дел од земјиштето и куќа, а за возврат тој целосно да се грижи за него.
„Првпат се сретнавме кога дојдовме во кафулето да го потпишеме договорот. Синиша се договори со нотарот. Значи, се беше веќе подготвено, се беше договорено“, вели Блажин.
Договорот беше Дражен и Томислав да го доведат Стјепан во канцеларијата на јавниот функционер во Запрешиќ, каде што тој ќе го потпише договорот од автомобилот.
„Никој не му го прочитал договорот. Тој му рекол на Синиша, само потпишете го и готово, а вербално ќе се договорат за се“, изјави Блажин.
„Не можев да излезам од автомобилот, но потпишав се во автомобилот. Ништо не беше прочитано, немаше ни нотар, туку имаше помошник. Само ми ги турнаа хартиите и јас ги потпишав“, се сеќава Стјепан.
Само ме фатија за рака и ми кажаа каде да потпишам, а јас таму потпишав. Не знаев дека веќе си го префрлил целиот имот на себе“, додал тој.
Бидејќи според Стјепан договорот бил само дел од неговото земјиште кое се простира на 100 хектари.
Дури и му дозволив да ми чува документи од целиот имот.
„Дури и Томислав во кафулето инсистираше да се стави клаузула за доживотно издршка. А потоа му рече на Синиша – не, тоа не е потребно, ние двајца сме пријатели. Се договоривме, нема што да се мешате“, тврди Блажин.
Меѓутоа, дали на слепиот може да му се даде договор да потпише, бидејќи тој самиот не може да го прочита. Адвокатот Сунчица Лончар посочува дека нотарите имаат начин на постапување, особено ако се работи за слепо лице, каде што се склучува договор во смисла на нотарски акт.
„Нотарот може да склучи договор во форма на акт. Потоа, врз основа на неговата професионална ориентација и професионална етика, тој е должен да се сретне со странката, јасно да и објасни за што се работи. Тој договор има своја форма, се потпишува на одреден начин. Обврзувачки е, се предава на странката и бара одреден вид дополнителни трошоци.
„Доколку овој тип на договор е склучен под услов да е во форма на нотарски акт, тогаш не би можело да се склучи на ваков начин“, додаде таа.
Тимот на „Проверено“ му се обратил на споменатиот нотар во Запрешиќ, но тие не сакале да даваат изјави, ниту пак Синиша С.
По потпишаниот договор, Синиша го сместил Стјепан во стара дрвена куќа која повеќе личи на барака.
„Веќе се чувствував лошо затоа што не добив ни чаша вода цел ден, или ништо затоа што никој не дојде кај мене. Не можев да најдам телефон затоа што сум слеп, па да повикам некого да дојде. Или Дражена или некој од моите пријатели, да им се јавам, сите ќе дојдат. Не можев да најдам ни мобилен телефон и паднав од креветот без вода, можев да се качам долу и можев да се качам со дијабетичар. Па, тој ден два пати паднав во кома“, тврди Стјепан.
Стил/Дневник.хр