Авторката и водителка Јована Гргуревиќ во емисијата „НИ 5 НИ 6“ на телевизија Курир се занимаваше со една актуелна социјална тема, преку главните прашања кои се поставуваат – кои се чекорите во процесот на барање луѓе кои бараат нивните браќа и сестри, за кои се вели дека умреле при раѓањето.
Гости во емисијата беа три жени кои трагаат по своите сестри Тијана Симиќ, Каролина Дели, Марија Кривокапиќ, како и Ана Пејиќ од Војводинското здружение на родители на украдени бебиња.
Сите три соговорнички кои бараат сестри имаат слично искуство дека во потрагата по роднини – за кои се тврдеше дека починале при раѓање, што изгледало многу сомнително со оглед на околностите – наишле на, како што велат, ѕид низ надлежните институции.
Пејиќ рече дека е честа појава оние што ќе најдат браќа или сестри да не сакаат јавно да зборуваат за тоа што не треба да биде пракса и дека проблемот е т.н. Бебешката афера во Србија само изгреба, дека понекогаш потрагата има успешен исход, но тоа не е доволно додека проблемот не се реши длабински на системско ниво.
Марија Кривокапиќ раскажа како нејзината мајка ја известиле дека нејзината ќерка починала три дена по раѓањето, споделувајќи ги со гледачите околностите во тоа време кои доведуваат до голем сомнеж и верување дека бебето е украдено.
– До денес се уште не знаеме што всушност тргнало наопаку, со оглед на тоа дека тоа беше сосема природна, редовна бременост. Книшка. Најнормалното раѓање, женско дете, родено живо, знаевме и колку е тешко – два килограми и шест четириесет и девет. Тоа е големо дете. И да ослабне нешто што се случува во првите два дена, не е ништо страшно, не е за инкубатор, не е за такво нешто. Таа отиде во одделението и немаше апсолутно никаква информација дека нешто не е во ред со детето. Така е и за следните два дена. Со оглед на тоа што во тој момент во Вишеградска не го донесоа детето да се породи, таа имаше период од еден до два попладне, да речеме, да поминува време со детето, но да поминува време каде што не може да го земе своето дете во себе. раце, каде што таа може да биде само таму за да му даде да зборува, да пее или што и да е 10-15 минути и тоа е тоа. Се породила на 28 август 1981 година, а на 29 и 30 август отишла на, ајде да го наречеме, дружење со бебето.
По три дена, пак, кога отишла да помине време со бебето, не ја нашла на вообичаеното место.
– За да ја види, на 31 август редовно по таа рутина оди во делот каде што се бебињата и на местото каде што било нејзиното дете. Нема дете. Потоа ја прашала медицинската сестра која работела во тој оддел, каде е моето бебе? Одговорот го добила да погледне во овој другиот дел од собата каде што се постарите бебиња. Постари бебиња, а нејзиното бебе има три дена, но ок, така и наложија. Таму повторно нема дете и ја праќаат кај главната медицинска сестра која тогаш работела во тоа одделение. Ја наоѓа во ходникот каде и вели да седне на таа клупа и кога мајката прашала каде и е детето почнала да зборува како и било првото породување на мајка и, дека е сосема здрава, дека се ќе биде во ред.
– Мама се збуни затоа што рече дека тоа не е прашањето што го поставила, туку прашала каде е нејзиното дете. А таа рече: Вашето дете почина денес во 12 часот. Првото прашање беше „добро, зошто никој не ми кажа? По тој прв шок, никој не ја известил мајката, која е во истото одделение, дека се случило, апсолутно ѝ било забрането да го види детето. Беше речено дека според протоколот не можат да ја пуштат да го види детето поради нејзината здравствена состојба.
Потоа дојде шокантната објава на докторот:
– На први септември се прави првата утринска посета. Докторката објави дека нејзиното дете е во критична состојба! Беше во целосен шок! Таа рече: Чекај, вчера добив информација дека детето ми починало! Дали умре или не умре? Докторот збунет и реагирал речиси како да поставува прашање: Кој ви кажал дека детето починало? И бидејќи сестрата беше присутна во првата утринска посета, мама покажа на неа, кога двете се погледнаа. Тие двајцата некако се стуткаа и излегоа надвор. Тој ден повеќе не ги видела. Таа отиде да ги бара, но апсолутно никој од луѓето кои беа во посета тој ден, апсолутно никој од нив не беше присутен. Тие ѝ рекле да ја бара главната медицинска сестра, но главната сестра повеќе не е иста. Сето ова се случува во Вишеградска.
Податоците во списокот за испуштање се исто така многу сомнителни:
– Началник на одделението во тој момент беше доктор Јужниќ. Се потпиша на отпусен лист, затоа знам. И во основа, на отпусната листа стои само датумот на раѓање, женско дете родено живо, како што кажав, тежина, должина, период. Починал на 31 август. и тоа е тоа. Нема причина за смрт. Кога почнав со потрагата, прво отидов во општинската администрација да побарам изводи од матичната книга на родените и умрените, бидејќи ми рекоа: Без име и број не се може. Реков во ред, кажи ми како можам да го направам тоа. Јас дури и не го сфатив тоа. Тогаш ми беше јасно, таму не можам да добијам изјава. Таму можам да добијам медицинска документација. Добро, отидов таму, на шалтер прашавме каде можеме да ја добиеме медицинската документација според тој отпусен лист во однос на: вештачење за да се види причината за смртта на детето. На крајот викнаа обезбедување, никој не викаше, но јас инсистирав да ми дадат лице на кое ќе можам да му го предадам тој документ. Секако, не го ни предадов документот, не ми дозволија да го предадам, бидејќи обезбедувањето не изведе надвор, а до ден денес немаме добиено никаква медицинска документација што ја потврдува причината за смртта. Практично од целото раѓање и целата ситуација имаш практично само отпусна листа.