Животот често не става на тест, но вистинската љубов и лојалност се покажуваат во најтешките моменти. За жал, некои луѓе бегаат од одговорноста кога е најпотребна, оставајќи ги оние што некогаш ги сакале сами да се соочат со страдањето.
Рамиз од Гомионица кај Кисељак. Рамиз добар дел од животот го помина во Данска, пред да одлучи да се врати во родниот град во пензија.
„Мојот живот со сопругата не беше многу, таа имаше 14 операции. Работев таму, возев автобус“
Во Данска сите работат, но и пијат повеќе алкохол отколку кај нас.
„Една жена беше ранета за време на војната во Босна, па ја префрлија во Данска. Еден куршум и го разнесе лицето. Таа живееше уште 23 години потоа.
Работев цел живот и се трудев да обезбедам стабилност и сигурност за моето семејство. Работата ми одземаше многу време, но без разлика колку бев уморна, секогаш брзав дома навечер – не поради обврска, туку од искрена желба да бидам со сопругата. Мене ѝ требав повеќе од кога било.
Три пати ја оперирала главата. Се грижев за неа со години, обидувајќи се да и го олеснам секој ден, да и покажам дека не е сама во сето ова. Сепак, последните 18 месеци беа најтешки – во тој период таа не можеше да оди и беше врзана за инвалидска количка. Се беше на мене. Секој оброк, секој лек, секоја ситница што и требаше – сè зависеше од мене.
Бевме заедно и во најтешките моменти. Кога беше во болница, немаше шанси да ја оставам сама. Таа не го знаеше јазикот на земјата во која живеевме, а јас не можев да ја поднесам помислата дека се чувствува изгубено и беспомошно меѓу странците. Бев нејзина поддршка, преведувач и доверлив човек. Бев тука за неа, бидејќи тоа значи љубов – да се биде со личноста што ја сакаш без разлика на се.
Најголемо разочарување – пријател кој не знаел што значи љубов
Низ сето тоа, мислев дека знам што да очекувам од луѓето. Дека има такви кои се со тебе низ густо и слабо, и оние кои си заминуваат кога работите стануваат тешки. Но, едно од најголемите разочарувања во мојот живот дојде од човек што го сметав за пријател.
Тоа беше мојот пријател од Данска. Знаев дека и самиот има здравствени проблеми – имаше операција на простатата, ‘рбетот и срцето. Тој помина низ многу, и поради тоа верував дека ќе има разбирање и сочувство за другите. Мислев дека знае како е да се бориш со болест и колку може да значи поддршка од некој близок.
Меѓутоа, кога на неговата 46-годишна сопруга и ја соопштија страшната вест – дијагноза на рак на дојка – тој реагираше на начин што ме остави без зборови. Наместо да биде тука за неа, да и даде сила во најтешкиот момент, тој едноставно ја остави. Ладно и без тронка сочувство ѝ рекол:
„Не сакам да се разболиш“.
Тие зборови навистина ме погодија. Како може некој толку лесно да ја отфрли личноста со која го споделил животот, само затоа што е болен? Како можеш да сакаш некого кога сè оди добро, но да му го свртиш грбот веднаш штом ќе ти дојде првата сериозна пречка?
А иронијата на судбината не чекаше долго. Само неколку дена подоцна, тој повторно беше однесен во болница. За малку ќе умрел.
Правдата која доаѓа во одреден момент
Откако преживеа уште една сериозна здравствена криза, тој очекуваше луѓето да бидат тука за него. Очекуваше разбирање, поддршка, пријателство. Но, работите не функционираат така едноставно. Луѓето не заборавија како постапуваше кога неговата сопруга беше во неволја.
Почна да се жали дека никој повеќе не сака да поминува време со него, дека сите му свртеле грб. Но, тој не праша зошто. Не сфатил дека животот е како огледало – она што им го даваме на другите, на крајот ни се враќа.
Луѓето го избегнуваа, не затоа што беше болен, туку затоа што видоа каков е навистина. Зошто некој би сакал да седи со него, да биде негова поддршка, кога тој немал сила да го стори истото за својата сопруга?
Некои животни лекции доаѓаат предоцна. Тој остана сам, не поради несреќа, туку затоа што избра да се оддалечи од оние на кои им требаше. И кога дојде време некој да му подаде рака – немаше никој.