Во едно село во Бангладеш, жените живеат живот недостоен за кое било човечко суштество – дури и како девојчиња, тие биле измамени, киднапирани и влечени во пекол од кој не можат да најдат излез без помош на властите, а властите молчат.
Кога луѓето ќе слушнат за ова место, првата мисла е, дали е можно нешто вакво да се случи во 21 век во модерно општество? Дали е можно властите да го дозволат ова? И најважното прашање од сè – каде отиде човештвото?
Имено, во селото Даулатдија во Бангладеш, секој ден повеќе од 1.500 жени и девојки даваат сексуални услуги на околу 3.000 мажи за цена од само 2 фунти по клиент. Тоа е еден од најголемите легални бордели во светот. Многу девојки се киднапирани, продадени од нивните семејства или измамени од момчиња и сводници и испратени на проституција во ова село.
„ Само сакаме да си играме. Би сакале некој да ни најде друго место, некаде надвор, да живееме “, рече едно девојче, чиј живот, како и на илјадници други, беше уништен во стапицата на овој систем.
Селото е покриено со бараки од брановиден лим, тесни улички, канали полни со нечистотија и продавници, а целата заедница функционира околу борделот со премолчено одобрение од властите кои со години го игнорираат злоупотребувањето.
„Ако жена ми дознаеше, ќе ме убиеше.“
„Има млади и стари. Од десет до четириесет години. Цените зависат. Од 60 центи до 10 евра“, рече еден возач на камион низ смеа.
Даулатдија се наоѓа покрај реката Падма, веднаш до железничката станица и пристаништето, што го прави погодно место за запирање за камионџии и патници.
„Ако сопругата дознае, ќе ме убие“, рече еден од нив во интервју за документарецот ARTE.tv.
Девојките што завршуваат во Даулатди обично ѝ должат 200-300 долари на мадам, која ги „купува“ и ги чува додека не го вратат долгот. А кога ќе го вратат, нема излез. Работата во проституцијата продолжува, само што тие повеќе не се под ничија формална контрола.
Една жена рече: „Имав осум години кога ме доведоа овде. Жената ми даде две чоколади. Влеговме низ влезната врата, а таа си замина низ задната. Ме продаде. Не ме пуштија да си одам. Бев преплашена.“
Денес, жената има свои деца и сè уште сонува за враќање: „Да ја видев, немаше ништо да ѝ кажам. Ќе ѝ дадам само пари што ќе побара. Само да ме врати на училиште. Оттаму, ќе се снајдам сама.“
Во Даулатдија живеат до 1.000 деца, претежно во истите простории каде што работат нивните мајки.
Една мајка признава: „Мораме да примаме муштерии пред нејзините очи. Мораме да преживееме, да ги едуцираме, да ги нахраниме. Како поинаку?“
Мажите што доаѓаат во Даулатдија немаат никаква вина.
„Доаѓам да се релаксирам. Работам напорно и се одмарам тука. Ја земам онаа што ми се допаѓа. Ни премногу светла, ни премногу темна – средна. Не се чувствувам лошо. Само се забавувам. Секој треба да ужива“, изјави еден „клиент“.
И покрај ужасните услови, сексуалната работа е легална во Бангладеш, но само во регистрирани бордели. Сепак, повеќето жени и девојки работат на улица или во приватни домови, што ги изложува на дополнителна опасност од полицијата, насилство и болести.
Во Даулатдија, дури и мртвите немаат мир. Една постара жена која живее таму 50 години раскажа како морала да ангажира тројца зависници за да го закопаат мртвороденото бебе на нејзината соседка: „Тие беа единствените што сакаа да ја допрат. Ги молев.“
Организации како Амнести Интернешнл и локалните невладини организации со години се обидуваат да укажат на злоупотребите и нехуманите услови во ова село. Минатиот месец, Амнести изјави: „До жените од Даулатдија: повеќе нема да молчиме. Време е да го затвориме ова место и да изградиме вистински домови и безбедни работни места за жените.“
Но, властите сè уште молчат. А новите деца растат во соби полни со болка, гледајќи ги истите сцени што ги гледале нивните мајки пред 10, 20 или 30 години.