Породувањето е моментот кога жената носи битие и нов живот на светот, а најмалку што може да очекува од околината е почит, за жал, многумина никогаш не го доживуваат тоа.
Постои таа тивка надеж на секоја млада жена дека, по породувањето, ќе биде опкружена со љубов, разбирање и поддршка – особено од семејството на нејзиниот партнер. Дека, иако кревка и исцрпена, во тие први денови од мајчинството, ќе има рамо на кое ќе се потпре, а не извор на стрес. Сепак, за мене, таа илузија беше разбиена уште првиот ден, штом станав мајка. Наместо нежни зборови и топлина, ме пречекаа сомнежи, ладни погледи и отровни реченици – од жена која требаше да ме прифати како снаа, но која одлучи да ми го направи животот несреќен.
Штом се породив, свекрва ми го загорчи животот.
Ми рече – „Мала не личи на мојот син“, а потоа ми го направи животот уште потежок.
Се породив порано отколку што очекувавме – сè беше брзо, стресно, но кога го држев бебето за прв пат, сè друго исчезна. Тоа беше најубавото суштество што некогаш сум го видела. Нашето мало ангелче. Сепак, таа среќа не траеше долго.
Веќе во болница, штом дојде да нè види, свекрвата ги прекрсти рацете и ладно рече:
– Па… ова мало воопшто не личи на мојот син.
Тие зборови ми го прободоа срцето како нож. Наместо да ме прегрне, да сподели радост со мене и да нè охрабри во тие први тешки денови, таа сееше сомнеж, недоверба, отров.
Помислив дека можеби е кажано од нервоза, шок или затоа што не знае како да ги изрази своите емоции. Сепак, не можев ни да замислам што ме чека. Во деновите што следеа, таа почна да доаѓа секојдневно, ненајавено, да го зјапа бебето, да коментира како има „туѓи“ очи, „необична“ боја на кожа, па дури и да шепоти со својот син зад затворени врати.
Често ја слушав како му вели дека „сепак треба да направат тест за татковство, само за да бидат сигурни“. Бев исцрпена, лишена од сон, емоционално исцрпена и наместо да бидам поддржана, се чувствував како да живеам под микроскоп.
Во еден момент, додека го доев бебето, таа влезе без да потропа и рече:
– Тоа млеко не е доволно хранливо за тебе, изгледа дека детето не напредува. Треба да размислиме да ѝ дадеме адаптирано.
„Ајде да размислиме“? Од кога таа има право да гласа? Но, тогаш јас сè уште немав сила да се застанам во своја одбрана. Молчев, ги голтав солзите и се надевав дека тоа ќе престане. Не е.
Тој прв период, кој требаше да биде најубавиот во мојот живот, ми се претвори во пекол. Успеав, со помош на мајка ми и блиските пријатели, да се справам. Денес знам дека тогаш бев премногу тивка, премногу исплашена за да не предизвикам конфликт. Но сега, кога ја гледам мојата ќерка – целата таткова, и во нејзината насмевка и во нејзиниот карактер – знам дека немав од што да се плашам.
Исто така знам едно – границите мора да постојат. Свекрвата повеќе не влегува без да чука. И јас повеќе не молчам.