Ибрахим Паша беше личност која го одбележа владеењето на Отоманската империја во времето на Сулејман Величествениот. Познато е и дека тој бил негова десна рака, како и дека се оженил со својата сестра Султанија Хатија.
Потекнува од едно од најубавите места во континентална Грција, шарената Парга, затоа и го викале Паргалија. Бил син на сиромашен рибар, а потоа дошол во османлиската држава со крвен данок. Како момче, тој бил изложен на пазарот со робови во Маниса, каде што го купила богата вдовица.
Еден ден Османлиите тргнале во поход во Парга. Зедоа се: уловија риба, пари, најубави жени. Мајките ги криеле своите момчиња, за да не ги киднапираат Турците, но безуспешно. Речиси секое здраво машко дете тој ден беше однесено од Парга, вклучувајќи го и четиригодишниот Ибрахим Паша. Овој поход, кој наводно го водел босанскиот Искрендир – Паша, оставила длабоки лузни на мештаните и на целата историја на местото.
Тој го доби најдоброто образование, учејќи филозофија, математика и астрономија, како и неколку јазици кои беа важни во тоа време: грчки, турски, персиски, италијански, па дури и српски.
Потоа, во една прилика се среќава со султанот Сулејман Величествениот. Според традицијата, таа средба се случила за време на церемонија на имотот на Искендер-паша во Једрен. Ибрахим бил пркосен, но многу надарен оратор, па неговата изведба веднаш го освоила султанот. Сепак, неговиот подем започнал во 1523 година со неговиот брак со внукот на Искендир-паша, Мухсина Хатун. Со тој потег тој станува нераскинлив дел од османлиската елита, што му го отвора патот кон војската.
Истата година, Ибрахим Паша, син на едноставен рибар и поранешен роб, станал голем везир и беглербег на Румелија, а откако египетскиот гувернер Ахмед-паша Хаин подигнал бунт и прогласил независност од Отоманската империја и бил поразен и погубен, султанот Сулејман Величествениот го испратил Ибрахим во Египет за да ја реформира провинциската воена и цивилна администрација таму.
Ибрахим ќе ги зајакне врските со царското семејство со тоа што ќе се ожени со сестрата на Сулејман, убавата и образована султана Хатија. Тој воспоставил особено блиски односи со синот на Сулејман, принцот Мустафа, кого го научил на воинствени вештини и државнички способности. Иронијата на судбината ќе доведе до трагичен крај и за двајцата, по налог на човекот кој беше господар на нивните животи и смрт.
Не може точно да се утврди до кој степен Султанија Хурем, ѓаволски итра жена која станала од робинка на втората сопруга на султанот, имала учество во егзекуцијата на Ибрахим Паша, но познато е дека нивната врска се карактеризирала со нетрпеливост од почетокот. И двајцата се бореа за наклонетоста на султанот, и двајцата сакаа нивниот збор да биде последен и нивните луѓе да бидат поставени на високи позиции. Хурем, како сакана сопруга на султанот, секако била во подобра позиција. Таа со сите сили се обидуваше да го оцрни Ибрахим: се плашеше од неговото наклонетост Мустафа, синот на првата сопруга на султанот, Махидевран, кој се натпреваруваше со нејзините синови за наследување на тронот.
Меѓутоа, Ибрахим делумно бил автор на сопствената несреќа. По кампањата против Австрија во 1532 година, која завршила со заземање на тврдината Кисег, пратениците на Карло V и Фердинанд I од Хабсбург дошле во Истанбул за да преговараат за мир. Ибрахим Паша ги примил во полн сјај, истакнувајќи ја нивната важност во управувањето со државните работи. Неговите зборови ги запишале хроничарите:
„Она што го правам е добро направено. Можам да назначам обичен коњаник за овчар, можам да распределувам земји и кралства по желба, а мирот и војната се во мои раце.
Потресени врски
Приказните за ароганцијата на неговиот голем везир стигнаа до ушите на Сулејман, но тој сепак му веруваше длабоко.
Работите се сменија за време на војната со Сафавидите во 1533 година. Иако мисијата завршила успешно, со заземањето на Багдад, низ воениот логор се проширила веста дека Ибрахим подготвува заговор против султанот. Кога вториот слушнал дека неговиот најдобар пријател зборува за неговата глава (а дали навистина било така, останува мистерија), судбината на Ибрахим Паша била запечатена. Сулејман со тешко срце го нареди неговото убиство.
Сепак, врската на пријателството беше сè уште силна. Султанот поминал неколку вечери во друштво на својот поранешен штитеник, оставајќи му можност да избега. Иако од писмата на Ибрахим се гледа дека бил свесен за судбината што го чека, тој не се спасил. Тој беше убиен на 15. март 1536 година, кога дошол да вечера со султанот. Го задавеле со свилена врвка, што било обичај за егзекуција на високи функционери. Така Макбул („Возљубениот“) стана „Мактул“ („Извршителот“).