Во животот никогаш не знаеш кој е кој и кој може да ти помогне.

Еден млад човек од Македонија, кој неодамна дипломирал на Медицинскиот факултет во Скопје, се обидел да започне подобар живот во срцето на Европа и немало да успее да не бил еден бриселски просјак.

Приказната на хирургот Дејан ја пренесуваме во целост:

„Мислев дека со дипломирањето на Медицинскиот факултет во 2000 година ќе бидам пресреќен бидејќи не беше лесно да се заврши факултетот во тие 90 години од минатиот век. Згрешив. Дури тогаш сфатив дека тоа е најголемо разочарување затоа што очекував како млад лекар да почнам да тренирам и да го правам она што го научив дека е заблуда.

Одлучувам да одам во Западна Европа и да се обидам во некоја странска земја која би можела да ми даде шанса да работам и студирам. Да можев да се обидам, за во 2017 година да не жалам што не се обидов кога имав можност.

Успевам да извадам виза и да стигнам во Белгија без познавање на јазикот. Бев пресреќен кога успеав да најдам евтин и пристоен стан во близина на центарот на Брисел, но не ми требаше долго да сфатам дека најевтините станови во Западна Европа се во центарот на градот и дека се што вреди е на периферијата десет километри од центарот.

Започнува интензивното учење јазик и барам можности да ми се признае степенот на медицина . Дојде и 2002 година, успешно го совладав јазикот, но не успеав да го надминам ѕидот на кој наидов кога барав можности да ја препознаам мојата диплома. Потоа почнав да се распаѓам и размислував да се вратам дома бидејќи толку години не учев да се занимавам со нешто друго.

И токму во тоа време во зградата каде што живеев јас, сопственикот му издава една соба на човек кој поголемиот дел од времето го поминува живеејќи на улица со своето куче , кога главно сите го нарекуваат „клошар“.

Имаше долга коса и брада и главно имаше валкана гардероба на себе. Беше крупен и висок со сини очи. Го именував по него Френк.

„Докторе, можеш ли да ми дадеш две евра за пиво“, ми рече еднаш Френк. Му дадов…

Следното утро повторно се среќавам со Френк: „ Добро попладне, докторе, како си?

Му одговарам: „ Те молам, не ме викај доктор“.

„Па, како ми кажаа дека си доктор.

„Јас сум доктор, но штом немам лиценца затоа што не ми ја признаваат дипломата, тогаш не сум доктор“, му одговорив. Френк само молчеше.

Следниот ден, по враќањето во станот, гледам белешка: „ Почитуван докторе, по повод признавањето на вашата диплома, утре во 14 часот имате закажан термин со г-ѓа Е.Е. на адресата подолу“.

И сега додека го пишувам ова, го гледам тој лист хартија. Почнувам нервозно да го барам, го нема, го чекам до 2 сабајле, не се враќа во собата.

Следниот ден во 13 часот решавам да одам во ЕЕ.Попатно ги повторувам речениците што би сакал да ги кажам. Стигнувам во куќата наведена на адресата, нејзиното име е означено на вратата. Заѕвонувам на едно многу дискретно и еден дел од себе може да посака вратата да не се отвори бидејќи како е можно „клошар“ да ми дозволи средба со Е.Е., многу почитуван хирург.

За среќа, вратата се отвори и тој што ја отвори со низок тон рече: „ Повелете, докторот ве очекува“.

Да можеше да се отвори земјата, сигурно би скокнал.

Ме ислуша и следниот ден имав состанок со деканот и претседателот на комисијата за доделување на специјализацијата по Хирургија. Нострификација, т.е. еден огромен испит за проверка на моето знаење закажан за три месеци, секоја среда помагам на ЕЕ во приватна клиника за која сум соодветно платен.

Животот ми се промени од корен. Но, со месеци не спиев повеќе од пет часа бидејќи повеќе не го гледав Френк. Во слободно време талкав по бриселските улици барајќи го.

По три месеци успеав да ја потврдам дипломата и да добијам специјализација по Хирургија. И така после 5 месеци, една среда, за време на операција со Е.Е., успевам да ја прашам: „Френк ми помогна…, се обидувам да го најдам, но не можам, кој е Френк?“

Е.Е. ми одговори со тивок тон: „ Френк, неговиот татко, дедо и прадедо потекнуваат од многу угледно белгиско семејство. Сите тие се архитекти по професија. Френк имал семејна несреќа и во несреќата ги загубил сопругата и детето, а потоа го зел своето куче и ја напуштил куќата. Никој не го видел пет години. Кога се појави на мојата врата ме замоли да ти помогнам како да си мој син. И од љубов кон неговото семејство, не можев да одбијам“.

Оттогаш поминаа осум години, завршив со најдобри оценки по хирургија во Белгија и Франција.

Работев во најпрестижните болници специјализирани за трансплантација на органи. Назначен за шеф на одделот за итна хирургија. Сето она што сигурно немаше да го постигнам во Македонија, го постигнав како странец во Европа.

Никогаш повеќе не го видов Френк до 2012 година. Поминувајќи покрај една многу прометна улица во Андерлехт, со аголот на моето око, го забележувам Френк со долга бела коса како се спушта по скалите до метрото. Ја запирам колата на сред улица и трчам во метрото. Го слушам звукот на метрото што заминува и се надевам дека е метрото од спротивната насока. Згрешив, Френк успеа да исчезне и тогаш.

Во животот никогаш не знаеш кој е кој и кој може да ти помогне. Ако не можете да помогнете, не се занесувајте и никогаш не омаловажувајте никого, дури ни оној што спие на улица.

Мојот живот се промени кога самиот Бог ми испрати помош.

Френк, ти благодарам, никогаш нема да те заборавам“.