Колку пати сте слушнале дека младенците се пожалиле дека наместо подарок или пари некој од гостите на свадбата „ставил“ празен плик? Сигурно барем еднаш…

Колку пати сте слушнале дека младенците се пожалиле дека наместо подарок или пари некој од гостите на свадбата „ставил“ празен плик? Сигурно барем еднаш… И како што обично се случува, „измамникот“ останува неоткриен затоа што младенците биле премногу возбудени, опиени од среќа и се што се случува околу нив (за волја на вистината, понекогаш и со алкохол) дури и да забележат кој им дал каков плик и во кое време.„тупнат“ во раце…

На еден српски форум, поранешна невеста, сега среќно омажена жена со две деца по име Барбара, откри дека на сопствената свадба добила не еден, не два, туку три такви празни пликоа… Приказната започна за необичен (до во најмала рака ) свадбени обичаи, некои прилично непријатни – како оној што јавно запишува колку пари дал гостин или каков подарок донел, на некои застарени со кои свекорот го бара правото на првата брачна ноќ со невестата.

Но, она што најмногу ги „распали“ форумџиите е таа приказна за празните пликови. Како што истакна мнозинството, не е срамота ако немате пари за подарок, туку „одвратно е ако лажете и мамете младенци кои ви се пријатели или уште полошо, роднини“.

Еден корисник на овој форум од Чачак по име Милутин го сподели своето искуство, а неговата навистина неверојатна приказна предизвика грст коментари на интернет… Еве што се случи со Милутин:

– Се омажив пред 12 години и фала богу, сè уште сум во брак. Не можев да изберам подобра жена и ако ме прашате мене, на сите би им советувал брак. Но, по искуството што го имав, не би сакал ниту свадба – ја започна својата приказна со овие зборови.

– Свадбата имаше над 300 гости, а јас и сопругата имаме многу пријатели и роднини, па едноставно не можевме да ја намалиме. Позајмивме пари, сметајќи на враќање по свадбата, бидејќи на повеќето, барем на најблиските, им кажавме дека повеќе ќе ни значат пари од подароци – искрен е Милутин.

– Се беше супер, весело, игравме до еден по полноќ… После по обичај јас и сопругата ги отворивме подароците, а парите од обележаните пликови ги ставивме на куп. Знаев дека ќе има некои непотпишани подароци и пликови, секогаш се случува да заборавиш картичка во последен момент. Но, реков да не ги мешам со други, тогаш ќе ми биде полесно да „пробијам“ што е од кого и на кого да му се заблагодарам на вистински начин. За да го избегнам, му се јавив на Џолет да му кажам „фала за тостерот“, а тој го зеде телевизорот. Не е во ред – рече тој.

Ќе ти дадам 50 евра

И тогаш тоа што го слушна Милутин им се случи на младенците, но никогаш на некој негов близок. Наиде на празен плик…

-Ние така ги отвораме тие пликови, а луѓето даваа колку што имаа – 20, 30, 50, 100 евра… Секој според своите можности. Еден добар пријател од војската, за кој знаев дека има финансиски проблеми, се потрудил, па ставил лист во пликот на кој пишувало: „Ќе ти дадам 50 евра“. И тој всушност ми даде пари после половина година. Но, да се вратам… Земам бел плик, ги знаете оние „рамните“ како за сметки, и гледам дека е тенок… Го отворам, а внатре нема ништо! – изјави шокирано Милутин.

– О, Господ те благослови, па тоа навистина се случува, си помислив. Ја прашувам жената дали има идеја кој би можел да биде, таа вели не. Сите гости беа навистина блиски со нас. Ако не семејството, тогаш тие се пријатели од детството. Имаше нејзини другарки и мои другарки кои донесоа момчиња и девојчиња кои не ги познаваме, но ни малку не ни даваа. Значи, тесен круг од 300 луѓе, а меѓу нив и „пиреј“… Па, дали е можно? – вели Милутин.

Предавството го погоди толку силно што реши целата приказна да ја истурка до крај. Се консултирал со сопругата, заклучиле дека најверојатно се работи за некој далечен роднина, бидејќи пријателите на кои им се јавувале ги познавале уште од детството, заедно пораснале…

-„Србите во душа ги познавам, па и јас сум Србин, ме најдоа“, си помислив и почнав да ги викам еден по еден оние што не се потпишаа на подарокот. Еден братучед, друг братучед, тетка од страна на тато, вујко од страна на мама и така натаму. Добро сум, прашувам дали добро се забавувале, им благодарам за подарокот, па велам: „Уф, ги измешавме честитките, навистина се срамам, не знам за што да се заблагодарам. …?” А потоа велат – тостер, па 50 евра, комплет јадења и така натаму…

Кругот се стесни, сите роднини дадоа нешто. Ми останаа само неколку пријатели. Двајца нејзини пријателки и моите тројца пријатели, од кои со едната всушност пораснав. Заедно одеа во градинка, училиште, живее на мојата улица, во друга куќа од моите родители… После средно отиде во Америка, таму беше десетина години, па кога немаше работа, се врати. и сега се врати со семејството. Реков, да се грижам за него, убеден дека не е измамник – вели Милутин.

– Му викам, па пак глумам се по ред – многу ми е срам, викам да ти се заблагодарам, но не знам за што…итн, кога е тајна…. Тој молчи од другата страна на телефонот. Реков (не му го кажувам името, за да не го мачам дополнително): „Зошто молчиш, што се случи?“ И тогаш почнува да „трие“ нешто. И ја изгубил честитката, па ставил 200 евра, а на другарите им оставил пари да дадат…

Гледам колку е часот… Му благодарам што беше на свадбата и му велам: „Пријателе можеше да ми кажеш дека немаш, немаше да биде проблем… Ајде. со среќа”. Никогаш повеќе не ме контактираше, ниту јас го контактирав. А неговите родители се вцрвуваат секогаш кога ќе ме сретнат. Што ќе прават несреќниците, срам да им е на ред – со овие зборови ја заврши својата исповед Милутин.

Неговата приказна наиде на бурни реакции, немаше многумина кои му честитаа што не молчи, а само неколкумина го нарекоа „душенце“ и дека требаше да пушти се и „да не уништи старо пријателство поради глупави пари“ .