Свети Василиј Чудотворец Острошки е епископ захумљски и српски православен светител

Според преданието, на 28 декември 1610 година, во селото Мркоњиќи, Поповополе, кај Требиње во Херцеговина, во богобојазно семејство е роден Стојан Јовановиќ.

Плашејќи се од данок на крв , родителите на Стојан на дванаесет години го испратиле во скриениот манастир Завала, каде што во тоа време веќе бил игумен неговиот вујко, игуменот Серафим. Таму студирал црковна писменост. По неколку години, Стојан се преселил во манастирот Тврдош во Требиње, каде што по завршувањето на манастирското училиште конечно добива монашки завет и свештенички чин, станувајќи парохиски свештеник од Попово.

Кога Турците го уништиле Тврдош, тој побегнал на Света Гора, но луѓето во Бјелопавлиќи го запреле со ветување дека секој ќе му даде по мерка пченица за да се издржува. Епископот останал и прво се мачел во една пештера во Пјешивци, а подоцна се преселил во пештерата Острог. Острошкиот манастир е местото каде што го продолжил својот строг подвижнички живот. Последните 15 години од животот ги поминал во пештерски испосник во Горњи Острог.

Починал во 1671 година. Неговите мошти и неговиот гроб се чуваат во манастирот во Острог до денес. И христијаните и муслиманите веруваат во нивната моќ на исцелување и утеха. Големото народно собрание се одржува во Острог секоја година на Денот на Троица. Нему му е посветен манастирот Свети Василиј Острошки.

Во 1996 година, монасите од манастирот Острог ги носеа моштите на Свети Василиј до родното Мркоњиќи, Требиње и Никшиќ. Една баба стоеше на патот со цвет во раката, трпеливо чекајќи да ги види и бакне моштите на светителот. Колоната застана и набрзина бабата успеа да му се поклони на светецот и да му го бакне скутот, а потоа колоната мораше да го продолжи патот на Мркоњиќ.

Додека полека се движеа, бабата низ солзи почна да им се заблагодарува на луѓето со зборовите:

– Ти благодарам синко, ти благодарам, со среќа сине, се најдобро – оваа емотивна средба со бабата секако ја одбележа оваа литија.