Една девојка, која одлучи да остане анонимна, им опиша на локалните медиуми шокантно искуство од сезонската работа во Хрватска.

Таа наведува дека се уште се плаши, како што признава и самата, но собира сили да го пријави случајот штом ги реши здравствените проблеми кои настанаа како резултат на мобинг во ресторан во град во близина на Пула. Преку агенција нашла работа во Риека.

-Договорот беше да бидам во производството на колачи. Имав искуство и навистина мислев дека ќе правам колачи. Потоа испадна дека се работи за производство на сладолед и дека се очекува да влезам во ладна соба на -20 неколку пати на ден. Можете да замислите каков шок е тоа за телото. Шефот ми призна дека и самата имала две операции на срцето, но инсистирала на тоа. Решив да не го ризикувам здравјето и да најдам друга работа. Тоа беше првото лошо искуство, но неспоредливо со она што ме очекуваше – ја започнува исповедта на девојката која сакаше да остане анонимна.

– Јас не го правев тоа, туку ми беше објаснето дека тоа е миење садови и оние помошни работи во кујната. Морав да добијам дозвола, сместување и два оброка. Се прави двапати, за вкупно 12 часа ефективна работа, од 11 наутро до 1 или 1:30 навечер. Бев слободна два часа, од 15 до 17, без слободен ден… Но мислев дека со сето тоа и плата од 1200 евра не е страшно. На крајот морав да позајмам пари само за да избегам од таму и да се вратам дома – вели девојката.

Таа додава дека првата средба со новиот шеф не поминала најдобро. Во ресторанот се појавила со куферите уморна од патувањето, а кога искоментирала дека е многу убаво место, ја пречекале: „Немаш работа да го гледаш местото, дојдовте на работа. Оставете ги торбите и јас сакам веднаш да видам каков работник си“.

– Не стигнав ни да јадам ништо, а не стигнав ни до сместувањето првата вечер. Бев со готвачот и готвачот и беше ужасно. А во сместувањето бев сама во собата, но подот го делев со момците кои работеа таму. Ок, се заклучувам навечер, но кога влегов во бањата, не се чувствував добро. Валкани, запуштени, затнати, хигиенски ризични по здравјето. Во кујната нема ништо, чаши, чинии, купив се во картонски кутии – објаснува девојката.

Таа наведува дека шефот и го земал пасошот и рекол дека ќе се погрижи за апликацијата и ќе се фати за работа.

– Мојата порција беа салати. Готвачот ја добива нарачката и ми кажува која салата да ја направам. Ако во него има месо или морска храна, тоа е негова одговорност. Првиот шок беше кога имаше голема гужва и готвачот ми се развика за салатата од морска храна, кога реков дека не можам, бидејќи едноставно не знам како. Сопственикот го слушна тоа, втрча, ме турна и почна да вика и со прстите да мачка туна по чинијата… Не знам што е тоа. Не знам кој би можел да го јаде – се присетува со згрозеност.

Набрзо сфатила како функционираат работите во ударниот термин.

– Од 19 до 23 буквално немаш право да дишеш. Толку е гужва, а ние сме само петмина. Додуша и во тие периоди пушачите ги снемува по пет минути, а јас имав тактика да одам во тоалет за да нема проблеми со работата. Меѓутоа, тогаш се случи да му кажам на готвачот дека одам само во тоалет, а тој да го тресна пултот и да рече: „Не се прави“! И навистина не ме пушти. Морав да патам – вели девојката.

Следниот ден почувствувала болка.

– Бубрезите почнаа да ме болат, а нозете почнаа да ми отекуваат. Имав треска. Срцето ми чукаше. Не се чувствував добро, но пиев бруфен и отидов на работа. Се обидов да го победам шпицот, но околу 22.30 морав да излезам. Бев навистина болна. Бев целосно испотена. Готвачот, кој беше напред на пауза, ми објасни дека не може да го заврши мојот дел од работата. Сакав да се пожалам на сопругата на сопственикот, која седеше пред ресторанот, но таа ме бркаше внатре, затоа што ни е забрането да одиме од кујната напред за „туристите да не гледаат валкани луѓе“. . На крајот седнав и плачев затоа што не се чувствував добро. Шефот ми рече: Бубрезите не те болат од работа, стани, влези внатре и работи. Влегувам внатре со болка и се прашувам дали ќе колабирам,

Ја турнала смената, и веднаш побарала лекар во сместувањето. Враќање на работа не доаѓаше предвид.

– Шефот рече да не се залажувам и да доаѓам на работа наутро. Реков дека решив да заминам и го замолив да ми даде само малку време во сместувањето да се опоравам малку и да видам што да правам. „Тоа сместување е само за работници“, рече тој. Се слушнав од агенцијата, ми кажаа дека се договориле со газдата да останам таму неколку дена додека не се осеќам подобро, но од друга страна постојано ми се јавуваше и ми велеше: „Или биди болен на улица. или дојди на работа“. Кога станав, решена да заминам, отидов на работа со намера да го земам заработеното, но таму бев десет дена. Ми рече дека сум на условна казна и дека платата е всушност 60 проценти, а потоа одби за таксито што ми рече да го земам од Пула и за панталоните што требаше да ги купам како работна униформа… Само последниот ден ми го врати пасошот.

Таа додава дека уште повеќе се согласила кога се вратила дома.

-Планот беше по пат да отидам во итната помош, да повикам полиција и да пријавам се, но мајка ми ме убеди само да дојдам дома. По два дена повторно бев болна. Бубрезите ме болат, повторно имав тахикардија, на крајот завршив во Итна помош и добив упат за стационарно лекување во болница – раскажува девојката и додава дека со денови оди на лекари.