Не се сметам за феминистка. Не затоа што не поддржувам феминистички идеи, туку едноставно не сакам строго да се декларирам на кој било начин, затоа што во секој принцип има некои пресуди со кои се согласувам или не се согласувам, но ниту една целосно.

Меѓутоа, делот од мене кој поддржува одредени феминистички мислења се однесува на оние едноставни секојдневни, животни моменти, кои во помала или поголема мера го дефинираат нашето време, ги формираат нашите обврски и се незаменлив дел од денот.

Тука, секако, спаѓаат и домашните работи и континуираната поделба меѓу мажите и жените.

Кога станува збор за тоа, морам да признаам дека сум изненаден од ставовите на одредени жени кои ги слушам одвреме-навреме, а највпечатливото што ми ѕвони во уши, но и ме лути е тоа што маж е помалку маж ако ги усисава и мие садовите .

Ве молам, госпоѓо, зошто?

За жал, не еднаш ја слушнав изјавата на овој човек, а речиси секогаш доаѓаше од устата на жени во триесет, четириесет години, кои се мажени, имаат деца, работат, имаат обврски над главата и го имаат тој „големомаченички“ момент. !

Отпрвин се расправав, па почнав да се смеам и да ја менувам темата. И искрено, се уште не знам и не ми е јасно зошто денес кога сите зборуваат за оваа еднаквост, кога протестираат, бараат и бараат, се случуваат вакви испади.

Постојано се вртам во главата и доаѓам до два тажни одговори .

Првата е дека на некој извртен начин одредени луѓе уживаат да ја играат улогата на жртва и да се ставаат во возвишена, света позиција. Можеби ми звучи грубо и неразумно да кажам или мислам така, но едноставно ми е неразбирливо некој во 21 век да ги дели работните места на машки и женски, да се омаловажува себеси како жена, мајка, која има еднакви права и која нема потреба да го зема целиот свет на раменици, додека другата личност што треба да биде во заедница со неа не прави ништо во куќата освен својата работа.

Второто е уште потажно, а тоа секако се однесува на оние жени кои се во подредена положба и на кои воопшто не им е дозволено да го кажат своето вистинско мислење, кои мораат и кои се вистински жртви и кои ако кажат нешто. од тој тип, велат дека можеби на некој начин би си олесниле самите себеси. А тоа е веќе далеку подлабок и поголем проблем (на сè уште болно возвишено патријархално општество ) во кој не сакам да навлегувам во оваа прилика и кој бара анализа на доста сериозни соговорници.

Па ќе се задржам на овие први. Оние кои не размислуваат каков имиџ им праќаат на синовите , кои не размислуваат колку ги разгалуваат жените и колку газат по се за што се борат жените ширум светот.

Затоа што пред да се дефинирам како ЖЕНА , јас сум пред се МАЖ , исто како оној МАЖ , кој дојде на овој свет на ист начин како мене, кој исто така има две раце и две нозе, кој исто така е способен да држи метла, сунѓер и правосмукалка и кој треба да има на ум дека сопругата му е партнерка, жив човек, а не робот кој МОРА да има работа (зашто да, и жените имаат 8-часовна работа како тие мажи) а децата, пере, пегла, готви, чисти…

Не постои ниту една причина поради која извршувањето на секојдневните и, како и да е, важни животни обврски треба да го направи ПОМАЛ од маж. Не постои ниту една причина за такво мислење освен гласните изјави на жените кои не се почитуваат доволно себеси, но не го почитуваат фактот дека сите сме луѓе .

И можеби претерувам, можеби одам во крајности, но одам.

Затоа што ако е важно станот да е чист, ручекот да е на маса, да ни е функционален просторот за живеење, би требало да им биде важно на СИТЕ што живеат таму, а не само на една личност, која најчесто е жена. И во никој случај не смее да се дели на машки или женски работи, мои или ваши, туку треба да биде во свеста на сите нас дека сите треба да правиме се, да се најдеме, а не да правиме слуги и угнетувани. од оние што ги сакаме, без разлика дали се работи за машка или женска личност.

Има една реченица која баба ми често ми ја кажуваше во разни ситуации кога бевме мали, на пример кога јас и брат ми јадевме сладолед, а тој го јаде пред мене , потоа ме гледа со тажни очи, а таа вели: „Дај му малку, да не гледа, МАШКО Е, НЕ ВАЖИ!“

Поради ваквите „учања“ денес разговараме за положбата на жената во општеството и доаѓаме до заклучок дека жените не се независни, дека не се безбедни, дека сè уште немаат вистински права .

И само ќе се надоврзам на една одлична реченица што ја имавме на панелот „Жени за жени“, а таа вели дека не бараат од жените да бидат рамноправни со мажите, затоа што не ни треба ние, туку ние треба да бидат еднакви , а во тоа има многу вистина.

И како да бидеме рамноправни, кога ние, ЖЕНИТЕ, први ја укинавме таа еднаквост со тоа што велиме дека мажот е помалку мажествен ако работи дома?